Er zit precies terug iets of wat routine in mijn leven. Nog altijd niet gelijk het zou moeten en soms met horten en stoten, maar het begint te lukken. Hier merkt ge dat ook, eindelijk terug wat schwung (zalig woord). Het babyborrel debacle is nog steeds niet van de baan en dat zal wel nog even duren. Wanneer ge 170 man hebt om uit te nodigen, dan is 30 euro per persoon wat van het goeie teveel. We blijven dus dapper verder opties afgaan. Op ‘t moment zitten we bij de optie van de enorm hippe en very Instagrambare foodtrucks. Mocht ge zelf suggesties hebben: laat maar weten. Zolang ze betaalbaar zijn gaan we ‘t overwegen. Ondertussen ploeteren we vol goede moed verder, want lekker eten zal er zijn, zegt dat ik het heb gezegd.
Geweldig
- Babyborrels in een hof die u toelaten de laatste stukjes zomer mee te nemen omring door maten en liefde.
- Straks fotoshoot bij de gynaecoloog met Frankie. We zitten officieel in Trimester 3, jawel. Het is nog altijd een dochter, trouwens.
- Het lief zijn netwerk. Serieus. Die kent eenmiljoenmiljardtweeduusdzevenhonderdenachttien mensen en die helpen allemaal waar ze kunnen met raad, advies en tips. Applausje voor het lief zijn posse!
- De was van ons Frankie doen en bijna wenen van contentement omdat het allemaal zo echt wordt en nu al zo schoon is.
- Eén van de neefjes (9 jaar) die fier afkomt met een kleedje voor zijn nichtje. Helemaal zelf gekozen, zeg. Het mooiste kleedje ter wereld.
- Boostyourpositivity is weer gestart. Kelly gaf de aftrap en iets zegt mij dat we met veeeeel meer dan vorige keer gaan zijn. De opdracht van deze week is ontbijten. Nu nog een blogpost verzinnen over een doos cornflakes en ‘t is in orde.
Genant
- Neerzitten in de zetel en zonder nadenken mijn neus snuiten. Frankie zo hard voelen verschieten dat ik er zelf ook weer van verschiet. Mij minutenlang excuseren en schuldig voelen. Arm schaap, zo’n getoeter van ‘s ochtends vroeg, ge zoudt van minder verschieten. Sorry!
- Het was rommelmarkt in ‘t dorp en ik ben daar zot van. Het is te zeggen: ik ben daar altijd al zot van geweest en nu, sinds ik zwanger ben is ‘t nog erger. Dus: rondlopen op de rommelmarkt en iets tof zien van speelgoed. De mevrouw roepen en zeggen dat ge dat speelgoed wilt. “Vijf euro” horen en een schoon biljet aanbieden. Zie hoe de mevrouw blijft staan, aarzelt, wacht om dan het geld aan te nemen en mij het speelgoed te geven. Heel raar allemaal. Vol verwarring kijk ik naar het lief en die zegt droog: “Ze was aan het wachten tot ge ging afbieden”. Serieus? Moet dat zo opvallend? Het was deftig speelgoed, vijf euro is echt geen geld daarvoor, dus waarom zou ik in hemelsnaam nog afbieden? Ik trek mij daar nu eens niets van aan, van al die rommelmarktetiquette. Zo ben ik: living life on the wild side.
- De elektrische fiets moeten testen van het lief de hippie want “dat is toch anders dan een gewone fiets”. Eens goed met mijn ogen rollen en op die fiets stappen. Terwijl luid en duidelijk verkondigen dat ik wel kan rijden met een fiets, elektrisch of niet, maar dat ik daar gewoon het nut niet van inzie. Stampen, een gil slaken en net voor de gracht kunnen remmen. Juistja, blijkbaar is dat toch wel verschieten eens die trapondersteuning aanschiet. Wie had dat zien aankomen, zeg? Ik in elk geval niet.
- Zin hebben in soep en misvormde groenten zien in de Delhaize. Die meenemen naar huis en fier tonen aan het lief. Het lief die even staart naar de verpakking en vragend kijkt. “Kijk! Misvormde groentjes! Soep” verduidelijkend toelichten. “Met ratatouillegroensels? Wil je ratatouille?” Beseffen wat er gaande is en dat ge tegen de muur staat. Het lief laten lachen en uw falen ondergaan. Ratatouille is een groentenstoofschotel uit de Provence. Gij wist dat zeker wel, maar wat ge nog niets wist, is dat dat een perfecte basis is voor soep. Geen dank, graag gedaan.
- Op een babyborrel staan praten in een bende en opeens een horen zeggen: “Gade mee kijken naar de lochtink?”, waarop iedereen weggaat. Het niet op tijd snappen, alleen achter blijven en naar boven kijken. Geen lichten vinden. Eens langs de kant naar de struiken kijken om te zien of je daar verlichting kan ontwarren. Niets, dus dan maar tegen iemand anders beginnen praten. Langs de neus weg vragen wat een ‘lochtink‘ is. Een moestuin. Echt waar gasten: een moestuin. Soms vraag ik af of ze in ‘t Meetjesland hun dialectwoorden kiezen met een Scrabblezakje. En terwijl maar lachen met die West-Vlamingen want die zeggen ‘teusje‘. Toppezot zijn ze hier soms. Toppezot, zegiku.
- De vloer is nog nooit zo diep geweest. Als ge mij iets ziet oprapen, dan hoort ge mij tegelijkertijd of zuchten of puffen of kreunen of een combinatielawaai produceren. Ik zou echt zweren dat alles een meter lager ligt. Wat is dat zeg? En hoe word ik verondersteld mijn schoenen te blijven binden? Of hoe voorkomt ge dat ge omver valt? En welke takeldienst moet ge bellen als dat toch gebeurt?
Hahaha, ik ben niet van het Meetjesland (wel van de kanten van Oilsjt, dus zo mogelijk nog erger), maar lochtink versta ik wel en teusje niet zenne.
En ach soep, dat kunt ge toch van alles maken? Ratatouillegroensels of iets anders, maakt toch niet uit?
doet gij uw schoenen nog altijd vast terwijl ge staat? chapeau! Probeer eens om te gaan zitten als het nimeer mocht lukken. Liefst op een stoel, als ge op de grond gaat zitten riskeert ge toch ook een takeldienst nodig te hebben 🙂
Jong, zijt ge zot? Als ik zit dus he. Ik heb geen idee hoe dit nog elf weken verder moet 😂
gewoon dag per dag… en dan nog een paar dagen na die elf weken als ge pech hebt 😉
Leve dinsdag! Ik moest deze morgen nog aan u en uw rubriek denken. Ik was superblij dat ik deze morgen eindelijk aan mijn handschoenen had gedacht (want het was koud en ik was dat al een dikke week aan het vergeten en een uur in de kou fietsen kan tegenvallen zonder handschoenen). Kom ik op het werk en zie ik dat ik mijn handtas thuis ben vergeten. Gelukkig heb ik mijn eten, gsm en propere kleding bij en kon ik binnen met een collega. Sleutels zijn zò overrated! 🙂
Gade mee naar de lochtink is voorwaar een hele Meetjeslandse zin ! Vroeger bij ons thuis hadden nonkels de gewoonte om als ze toekwamen eerst achteraan de tuin te gaan kijken naar de lochtink, vooraleer ze goeien dag kwamen zeggen in huis. Een messink hoort daar ook bij trouwens 🙂
Een mesthoop, zeg. Ik blijf hier bijleren 😄
Ik lees deze rubriek altijd op het werk, maar ik zou dat eigenlijk niet meer mogen doen. Ik denk dat mijn innerlijke lachsalvo’s iets te nadrukkelijk uiterlijk beginnen te worden. Hihi… 😀
En tja, elegantie, dat woord kent ge bijna niet meer tijdens dat 3de trimester. Ge kunt er elegant uitzien (zo’n buikske heeft toch echt iets in het juiste kleedje of shirt!), elegant zitten en misschien nog elegant wandelen, maar voor de rest … 🙂 schoenen deed ik ook zittend aan, op het puntje van mijn stoel en benen wijd open (zodat mijn buik ertussen kon). Man, als ik er nu zo bij nadenk, moet dat nogal een zicht geweest zijn :D. Niet bij stilstaan, als’t maar praktisch is…
Heerlijk om te lezen als Nederlandse en herkenbaar weer!
Als je ooit “vermaakt die deur” hoort, weet dan dat je ze op slot moet doen. Ik denk dat dat de eerste uitspraak was van mijn meme die ik echt niet snapte, zelfs niet na 3x herhalen… Kindertrauma in Meetjesland 😉 ik snapte dan weer niet waarom mede westvlamingen niet wisten wat een lochtink is…
Voor het schoenenprobleem, heb je er gene zonder veters? Dat scheelt toch al een beetje gesukkel.
Leuke blog ontdekt 🙂 Geniet van die stampjes want je dochtertje zal er snel zijn!
Schoenen & kousen aan het lief geven. Y kon een kind maken, y kan uw schoenen & kousen ook aandoen, verdikke.
Ik zou u nog wel eens willen zien want dat is geleden van de twaartup in de Backstay en toen was er nog geen Frankie te zien! Show me the belleeeeeh 😉
Haha, van dat neus snuiten en van die schoenen aan doen. Voor dat laatste zou ik toch ook je lief inschakelen, hoor. Frankie gaat blij zijn met zo’n zotte moeder later. Of net heel beschaamd. 😉