Geweldig & Gênant 45

Dinsdag en wat voor één. De stoten stapelden zich zo rap op deze week dat het lief op vrijdag al zei dat ik zeker genoeg had voor de volgende Gênant. Hij had overschot van gelijk. Mocht ge een bewijs willen van mijn moeheid, dan leest ge maar de stoten hieronder. Ondertussen kan ik jullie wel vertellen dat we rond en gezond zijn. Frankie stelt het goed met haar 23 weken en ik ook. Feitelijk mag ik niet klagen, want buiten een lage bloeddruk en wat zeer heb ik van niets last. Hetgeen waar ik last van heb (domheid) zorgt dan weer voor genoeg inspiratie om deze rubriek te vullen. Ge ziet, lieve lezer: elk nadeel heb zijn voordeel. Helemaal onderaan staat nog een stukje, hormonenvrij en oprecht, want ‘t is hier veel te stil naar mijn goesting.

Geweldig

• Ik ben zwanger van een dochter en wij hebben een huis gekocht.
• Het lief verrassen met een etentje in Volta’s summer pop up.
• Een midweek winnen dankzij het Davidsfonds. Hoera voor een babymoon!
• Perfect kunnen aantonen waar uw dochter zit wanneer de vroedvrouw haar hartslag zoekt.
• Zien hoe de geboortekaartjes vorm beginnen krijgen
• Duusd miljoen miljard artikels kiezen voor de geboortelijst. Oh my god, cadeau overload.
• Het lief zijn gezicht wanneer hij Frankie voor het eerst voelde stampen. Zoveel liefde, een mens wordt daar week van.

Gênant

• Een blad moeten ondertekenen en eerst aandachtig lezen. Zien staan ‘Opgemaakt op  ___________” en het lief verward aankijken. Luidop vertwijfeld voorlezen: “Opgemaakt op … Huh? Schat? Op papier hé, haja, op wat anders?” en zien dat het lief heel hard probeert om mij niet vierkant uit te lachen. Daarom las ik het dus voor. Ik wist dat er iets niet klopte aan mijn logica. Kudos voor de man van mijn leven die pas voluit lachtte toen ik niet anders kon dan mijn eigen mee uitlachen. Meer kunt ge niet doen op zo’n moment, want ge zijt te verbaasd over uw eigen domheid.
• Op de spoed liggen terwijl de vroedvrouw vanalles aan het opmeten is en proberen haar gerichte vragen beantwoorden. Wat nerveus en bezorgd zijn en ook wel onder de indruk van alles. Zien hoe ze afkomt met een thermometer en mijn mond al openen. Zien hoe ze precies niet kan mikken en mond wijder openen. Zien dat ze echt een serieus mikprobleem heeft en mijn mond nog wijder openen. Het lief droog horen zeggen: “Uw oksel, schat, niet in uw mond”. Beschaamd “oei” prevelen en mijn mond terug sluiten. I can’t even. Serieus gasten. To quote het lief: “Gij zijt soms echt een domme kalle, schat”, en het ergste is: hij heeft momenteel overschot van gelijk. Dat kan niet anders dan tijdelijk zijn.
• Gaan eten bij Volta’s Summer PopUp als verrassing voor het lief. Zien dat hij onder de indruk is vanalles en blij zijn dat ik in mijn opzet geslaagd ben. Iedereen inlichten van onze tijdsdruk, want we moeten echt om 13u00 terug weg, direct na de lunch. Van onze ober tot de Maître, iedereen was lief en begripvol, zowel voor de zwangerschap (alles aangepast voor mevrouw) als voor de tijdsdruk. Schoon op tijd gedaan hebben met eten en de rekening krijgen. Zien dat ge uw bankkaart niet meehebt en het lief inlichten. Zien hoe het lief alternatieven bedenkt genre “Cash afhalen? Die andere kaart? Mastercard?”, allemaal geldige opties, was het niet dat wij net een huis gekocht hebben en nog één rekening met geld op, degene waarvan ik de kaart vergeten was. Rood van schaamte, maar BLOEDROOD van schaamte heb ik dat uitgelegd aan de ober. Die was enorm begripvol en stelde zelf voor dat we ‘s avonds, na onze afspraak, terug gingen om te betalen, wat we dan ook deden. Hallo, wij zijn die nieuwbakken familie die chique gaat eten zonder een roste frank op zak. Aangenaam.
• Na de lunch bij Volta naar Paradisio gaan om Frankie’s geboortelijst te kiezen. Merken dat ge geen doorsnee ouder zijt omdat ge op veel ‘neen’ antwoordt: “Babybad? Neen”, “Luieremmer? Nope”, “Een sabbeltut voor stukjes fruit? Neen, Rapley mevrouw” en merken dat we (lees: ik) extreem goed voorbereid zijn. Dat is sterker dan mezelf, controlefreak, ge weet wel. Enkele dingen bestellen die niet in voorraad zijn, ook al ben je verplicht om die af te nemen. Na vijf uur eindelijk een behoorlijk complete lijst hebben en trots zijn tot de consulente zegt: “Dat is dan 78 euro voorschot voor de te bestellen spulletjes”. Verbaasd zijn en weer maar een keer beschaamd zeggen dat ge uw bankkaart niet bijhebt. Zien dat ze professioneel blijft en begint over een overschrijving. Ik schaamde mij echt weer kapot. Echt? Serieus? Wanneer planten ze die chips in bij mensen? I volunteer! Trouwens, ondertussen ben ik dat rekeningnummer kwijt. Ja, ik begrijp het zelf ook niet, ik bel ze morgen, beloofd.
• ‘s Avonds eindelijk thuis komen om 21u00 en de bankkaart zoeken om naar Volta onze poef (ik kan het nog altijd niet geloven) te gaan betalen. De bankkaart niet vinden en klamme handen krijgen. Het onding uiteindelijk terugvinden in mijn portefeuille, die ik al die tijd gewoon netjes bij me had. Zeggen tegen het lief: “Dees geloofde nooit …” en letterlijk beginnen stotteren. Dankbaar zijn dat hij nog niet weggelopen is deze week. We zijn de rekening gaan betalen bij Volta en hebben alles gestoken op zwangerschapsdementie, wat het ook is. Nu al is mijn goed voornemen voor 2016 een IQ hebben dat terug hoger ligt dan 80. Het is wel nooit saai met mij als lief, dat dan weer wel. 
• Naar het ziekenhuis moeten voor een suikertest. Een drankje drinken dat smaakt naar vloeibare lekstokken en horen dat ge een uur later moet terug komen. In dat uur moogt ge ook niets eten of drinken. Vertellen tegen de lieve laborante dat ge een toerke gaat doen in ‘t ziekenhuis en van het uur gebruik maken om u in te schrijven op de materniteit en van alle soorten infosessies. Met de tijd die nog over is rap naar de Hema gaan achter een dossiermap en schoon op tijd terug zijn in het labo. Wanneer de laborante vraagt: “En? Binnengebleven?” het relaas van het afgelopen uur doen. “Materniteit en infosessies, oh en de Hema ook, ja”. Haar na een paar seconden stilte (net lang genoeg) droog horen zeggen: “Het drankse, gij niet” en geen woorden meer hebben. Een hand op uw voorhoofd slaan en zeggen: “Eerlijk, ik kan er niets aan doen, ik ben gewoon heel erg zwanger en ook heel erg dom geworden, sorry”

Het blijft hier stil hé, gasten. Het spijt me zo, ‘t Is zo tegen mijn goesting en ik heb tonnen inspiratie en zoveel te vertellen, ge hebt er geen idee van. Tegelijkertijd ben ik zo ontzettend moe en dat gaat gepaard met een lage bloeddruk. Dat zorgt ervoor dat ik na een werkdag compleet uitgeput ben, bloggen lukt dan gewoon niet meer. De dagen dat ik niet moet werken ben ik iets aan ‘t regelen voor het huis of ons Frankie en dat is vermoeiender dan gedacht. Van het lief moet ik rusten, zeker sinds ik op de spoed heb gezeten met bandenpijn en te lage bloeddruk. Die zeer dat gaat, maar die lage bloeddruk vind ik maar vies, dus rust ik veel en wacht ik tot die vermoeidheid vermindert. Ik ben tenslotte al 23 weken ver, en geen 13 weken meer. Houdt gulder vol? Want ik zit daar wel een beetje mee in, dat ge op een ander zult gaan en dat mag, maar komt hier ook af en toe een keer kijken, want ik zou ulder missen en het is nu al zo erg. Mocht ge nu echt uw dagelijkse dosis nodig hebben moogt ge altijd bellen, schrijven, Instagrammen, tweeten of Facebooken.