De week ging voorbij als een sneltrein en dat wil zeggen dat ik ook een week zwangerder ben. Halverwege zeg. Twintig weken. Als de dingen waar ik nu last van heb nog gaan verergeren heb ik medelijden met mezelf en met het lief. Ik probeer zo hard mijn best te doen om de ‘niet hormonale ik ben nog altijd intelligent’- zwangere vrouw uit te hangen en besef in al mijn rationaliteit dat ik gigantisch faal. Dat doet me dan wenen. Tegen dat ik moet bevallen heb ik uitdrogingsverschijnselen. Het lief waarschijnlijk ook. Als het met mijn hersenen verder gaat zoals nu is het positieve dat ikzelf er niets meer van zal weten, want er zal geen hersencel meer overschieten. Ge ziet, elk nadeel heb zijn voordeel.
Geweldig
- Rond, gezond, week 20 en vandaag terug een photoshoot van mijn dochter.
- Ik begin het bos te zien tussen de bomen van de geboortelijst.
- Nagellak terugvinden in een geweldige kleur.
- Volgende week maandag wordt een geweldige dag en ik zeg u volgende week dinsdag wel waarom, maar zijt gerust: het is niet om te zeggen dat ik zwanger ben. ‘t Heeft wel iets te maken met het dossier. Herinnert ge ulder dat nog? Ik wel, zwanger of niet!
- Het lief is de liefste en meest begripvolle van de wereld.
- Cadeautjes en kaartjes. Ik blijft cadeautjes en kaartjes krijgen en geniet onbeschaamd met volle teugen. MERCI, allemaal!
Gênant
- Een ganse dag zeggen: “straks om 19u00 moet ik een winnaar trekken, ik mag dat niet vergeten!”, om dan uiteindellijk om 20u30 te beseffen dat je het toch vergeten bent. Bewijsstuk 1 van mijn inleiding: die baby neemt hersencellen weg. Ook, ik had eerst ‘hersensellen’ geschreven ipv ‘hersencellen’. Je hebt er geen idee van hoe erg het is, of misschien net wel en HELP ME.
- Zo’n vijftigtal facturen sorteren op datum. Drie keer opnieuw moeten beginnen, want blijkbaar is tellen tot 31 veel ingewikkelder dan dat je je kan herinneren. Er was ook de extra moeilijkheidsgraad van meerdere facturen per datum. Alles samen leek het wel de Mont Ventoux van de administratie. Iets wat we nota bene leren in ‘t eerste leerjaar. Mijn dochter heeft duidelijk veel energie nodig.
- Bespreken met de grafisch designer wat er zeker op de geboortekaart moet komen. Een ganse lijst opstellen en die met twee overlopen. Net voor het versturen van je lijst beseffen dat onze namen er niet op staan. Ouders! We waren onszelf vergeten. Allé, het is te zeggen: ik was onszelf vergeten en het lief had er niet op gelet. Tegenwoordig is ‘t hier zo: ik eet voor twee en hij denkt voor twee. Frankie’s naam stond erop en dat blijft het voornaamste.
- Er is dan buiten die dagelijkse kleine dingen ook elke vraag die te maken heeft met ons Frankie en wij als ouders. Op elke vraag antwoord ik quasi altijd: “kweethetniet” omdat ik het oprecht niet weet. “Ga je borstvoeding geven? Ik denk het.”, “Hoe lang? Kweethetniet.”, “Vanwaar komt de kamer? Kweethetniet.”, “Hoeveel weegt ze nu? Kweethetniet.”, “Co-sleeper, wieg, bed of schoendoos? Kweethetniet.”, “Draagdoek of draagzak? Kweethetniet.” … Eindeloos en eindeloos gaat dat door, tot op ‘t gênante af. Zelf blijf ik mezelf voorhouden dat ik het wel te weten zal komen (of beslissen) op tijd en stond. Als ik dan nog hersenen heb, tenminste. Zou dat zoveel kwaad kunnen, een baby in een schoendoos?
- De dingen die ik wel al weet zijn misschien een beetje raar of schaamtelijk, maar het zijn dingen waar ik verstand van heb. Zo weet ik al quasi perfect welke outfits ik ga dragen. Het lief vindt dat om te gieren en laat me doen, want het maakt me een klein beetje kalmer. Of ik al weet welke nagellak erbij moet en welke accessoires? Misschien. Of de outfits van het lief en ons Frankie schoon samen gaan passen voor op de foto’s? Dat zijn lelijke roddels waar ik geen commentaar op heb.
- De afgelopen week heb ik geweend: omdat iemand Cecil de leeuw heeft neergeschoten, omdat ik een vlieg heb neergeslaan en die niet in een keer dood was, omdat Will Tura 75 jaar is, omdat Frankie een half uur niet bewoog, omdat mensen zich katapulteren in een Kanaaltunnel en ik maar al te goed weet dat daar kinderen van 18 en 19 jaar tussen zitten, omdat een gans voetbalstadion op minuut 11 rechtstaat voor een overleden supporter van elf jaar, applaudisseert en “you’ll never walk alone” zingt, omdat ik de dag erop hoor dat het overleden jongetje zijn broer zelfgemaakte posters heeft opgehangen, omdat het lief lief is, omdat het lief een blik had waarvan ik dacht dat die onverschillig was, omdat het lief knuffelt, omdat het lief moe is, omdat het lief het lief is en omdat hormonen. Dat laatste is vooral de oorzaak, peins ik: hormonen.
Nog 20 weken hormonen te gaan. And then some…
Ik heb het al gezegd, maar zeg het nog ne keer: dat wordt hier nog plezant voor ons! 😉
En geen zorgen: ‘kweethetniet’ is misschien beter dan nu al alles (denken te) weten.
Ik wil even zeggen dat ik erg blij ben dat ik je blog heb ontdekt – lees het met veel plezier!
En een schoenendoos kan prima denk ik, misschien wel gaatjes in de zijkant prikken 😉
Er zijn er veel die denken dat ze het weten en het toch niet weten dus uw kweethetnie is zeker goed te doen.Geniet van de mooie en grappige dingen die je nu beleefd en ik kan alleen maar zeggen wat ik weet van horen zeggen,voor je het weet ben je alle ongemakken vergeten.Ik vergeet ook vanalles en ik ben niet zwanger 🙂 xxx
Google eens Finland babybox, Dan heb je meteen het antwoord op je baby in een schoendoos vraag. Moest ik weten wat ik nu weet, ik zou ook kweetetnie antwoorden op meer vragen, zeker over de borstvoeding…
Pluspuntje: doordat je nu al overgenomen wordt door je hormonen, ga je niet stomverbaasd zijn als blijkt dat dat ook na de bevalling nog een tijdje doorgaat. Ge zijt doodnormaal hoor, met dat tegenwerkend verstand en de tranen, tis de rozewolkbrigade die dat allemaal verzwijgt 😉
maar jong, “kweetniet” is het veiligste antwoord! Dan hoef je je niet te verantwoorden, want elke keuze die je maakt zal iemand anders zijn slechtste keuze zijn 🙂
Volgens mij gaat veel afhangen van hoe Franky het wil, geloof me. Je kan het nog zo goed willen en plannen, zij beslist. Als zij borstvoeding wil, zal je die kunnen geven. Als zij grote zuigbehoefte heeft, geef je haar sneller een tut, dan je normaal zou doen. Als zij enkel slaapt in een rondrijdende auto of met jouw lichaamswarmte, vergeet haar babybed dan maar even. Tenzij je een held bent met baby’s laten huilen… En koop 1 zuigfles en laat haar die testen. Veel kindjes willen een bepaalde soort speen op de fles (idem met tut). Wij hebben 3 tuttermerken en 3 soorten flessen in huis gehaald voor we een match hadden. En die kleren? Verzin zeker maar een reserve outfit voor de dochter en de persoon die haar na het voeden vastneemt. Na paar weken was het bij ons, zelfs met een leger tetradoeken, vaak telkens prijs… ik ging nergens meer heen zonder reservekleding voor Noémie en mij. Succes ermee! En die hersencellen, dat komt wel weer goed 🙂
Ah! Dat weet ik wel al en het lief is volledig akkoord: we laten haar niet bleiten. Nooit. Jamais.
Hoera voor dit statement Romina en Lief! onze visie volkomen! <3
Hoe ik me Frankie voorstel, zal laten huilen wellicht ook geen optie zijn hoor :p hihi!
Btw, hoe zit het met dat smeren Romina? 🙂
Beter niet weten ten dan denken dat ge alles weet. Want ge weet het niet en ge verandert nog duusd keer van gedacht. Buikgevoel. Gewoon buikgevoel. Komt allemaal in orde en in wat bed kleine Frankie slaapt maakt echt geen verschil. Gewoon een dikke handdoek in de schoendoos leggen 🙂
En hoe lang ge borstvoeding gaat geven weet niemand. U vastpinnen op een termijn zorgt alleen maar voor frustratie als dat dan door omstandigheden niet lukt. En nu moet ik oppassen of ik heb de borstvoeding maffia weer op mijn dak. Heb er op mn blog trouwens nog een paar postjes over staan, mocht ge er iets aan hebben.
Chill mama 😉
Ik ga nen keer gaan lezen
Oh misschien toch 1 zekerheid: borstcompressen -.- of je lekt all over the place en gaat meer dan 1 reserve outfit nodig hebben!
Ja! inderdaad, die heb je (zeker in het begin) echt nodig! Ik vond die van de kruidvat trouwens best oké. De duurdere merken gingen meteen pluizen… :/ Echt hilarisch als je met een slaapkop jezelf klaarmaakt om in de douche te kruipen, je naast de douche even wacht tot het water lekker warm is en je plots opmerkt dat je voeten nat worden van …. melk… Of als het lief plots zegt ‘euh schat, heb jij iets gemorst of heb je een euh… melkprobleempje?’ terwijl je aan het winkelen bent in de Ikea :$ Lang leve reservekleding!
Omg ik ben hier niet klaar voor :p hahahhaa
Dat van die namen op de geboortekaartjes zou ik volgens mij ook perfect kunnen voorhebben. Bij onze trouw had ik alles perfect in lijsten gegoten, zoals ik dat ik het verleden al deed als ik een evenement organiseerde. Bij het natellen kwam ik op een bepaald moment op 2 personen meer dan ik had doorgegeven aan de zaal. Ik maar vloeken: wie waren die twee personen en waarom stonden niet in mijn lijst met genodigden. Maja de bruid en bruidegom zijn natuurlijk geen genodigden.
Bijna hadden mijn man en ik dus geen drank en geen eten, gelukkig was ik nog ruim op tijd om het door te geven aan de zaal 😂!
Je buikgevoel volgen is nu een goed idee en zeker niet alles ineens of op voorhand in huis halen. Want baby’tjes hebben ook een eigen willetje. 🙂 Je hebt trouwens wel originele catalogussen in huis gehaald! Tof!
Hier was de beslissing ivm borstvoeding snel gemaakt.
Als je een vraagje hebt, je roept maar hé 😉