Geweldig & Gênant 41

Voor de eerste keer in veertig weken was er vorige week geen Geweldig & Gênant. Dat ligt aan moeilijke vlieguren, een kapotte laptop en een zwangerschap. Het is een combinatie die ik u afraad wegens niet bevorderlijk voor het bloggen en een sociaal leven in het algemeen. De laatste week van ons verlof was plezant. Ik geef lekstokken weg, zal later nog een ‘9 beelden, 9 maanden’ posten en daarna nog wel een blogpost over dat eiland waar we zaten ook. Sorry voor vorige week dus, maar soms doet het leven zo’n zakens met u en wanneer dat een keer in de veertig weken voorkomt valt het goed mee. Ondertussen krijgt ge nu een selectie van twee weken dommigheden en dat is dan weer dubbel zo plezant. Graag gedaan!

Geweldig

• Ik ben zwanger van een dochter die ik al drie weken voel bewegen, twee weken voel stampen en sinds ongeveer een week constant duidelijk maakt dat we vanaf nu met drie zijn.
• Vakantie!
• Terug thuis komen van vakantie en zien dat uw neefje het gras heeft gemaaid en dat de voordeur voorzien is van een heus “WELKOM THUIS!”-bord.
• Tukjes doen. Tukjes doen blijft geweldig.
• Alle cadeaus die we van iedereen krijgen. Eigenlijk is dat al vier maand ongeveer non-stop. Zo ontzettend lief. Als er iemand nog meer content is dan Frankie is het ikzelf wel, want: jeeuuuj, cadeautjes!

Gênant

• Vier kilogram bijgekomen sinds het begin van de zwangerschap. Op zich is dat zeer oké, dat is een kilogram per maand. Geen idee hoe het komt dat mijn buik dan al zo uitpuilt, maar ik heb wel al 2 jeansbroeken en een zwangerschapskleedje die te klein zijn. Die broeken zaten in ‘t begin wat ruim. Hoeveel broeken ga ik zo moeten kopen in negen maanden? En wanneer mindert of stabiliseert dat groeien? Kan een buik ontploffen? Allemaal vragen die tegenwoordig een rol spelen in mijn dagelijkse leven. Het kan verkeren.
• Drie weken geleden voelde ik Frankie voor het eerst bewegen. Er waren geen stampjes of schopjes, maar ze bewoog overduidelijk. Op het internet (fora, duusd fora) beschrijven ze dat als “vlindertjes in je buik dankzij het gewriemel van je kleine wondertje”. Dikke zever. Weet ge wat ik zei? “Of die kleine is aan ‘t bewegen, of ik heb een lintworm, laat ons hopen op ‘t eerste”. Drie weken later kan ik u zeggen dat het Frankie was, maar dat ik toch een kleine week heb getwijfeld tussen een bewegend kind of lintworm. Dat komt helemaal in orde met dat moedergevoel. Voor ge het weet bouw ik aan ons nestje. 
• Sinds ik zwanger ben praat ik tegen Frankie. Gans de wereld mag mij zot verklaren, dat interesseert mij niets, Frankie en ik hebben de gesprekken van ons leven. Sinds ons Frankie stampt en beweegt praat ik er nog veel meer tegen. Door haar bougeren ben ik mij er nog meer van bewust dat ze er is, altijd. Toen ik onlangs naar het toilet moest was ik gefrustreerd. Ik was amper een half uur ervoor geweest en serieus, het lijkt soms alsof ik meer op ‘t wc zit dan ergens anders. Dus, ik ga naar het toilet, los drie druppels en zeg zuchtend: “Zijt ge nu content? Mag mama nu gaan genieten? Frankie toch!”. Even later doe ik de wc-deur open en sta ik oog in oog met iemand anders. Iemand vreemds. Iemand anders en vreemds die me aankijkt met een vertwijfelde en geschokte blik. Zelf besef ik niet wat er gaande is, zeg vrolijk goeiendag en huppel vrolijk weg. Pas later besef ik dat ik ben overgekomen als een wacko die tegen zichzelf praat. Ze moet zij mij zo niet veroordelen. Misschien was ik wel bezig aan de laatste nieuwe vaginamonologen. Ha! Zo winnen mensen Nobelprijzen. Just saying.
• We besluiten dat het tijd is om nog eens goed te lachen en het kind uit te hangen, dus gaan we minigolfen. Mijn oog-hand-coördinatie is onbestaand, dus er wordt behoorlijk wat afgelachen, vooral door het lief dan. Tot aan hole 14. Ik leg het balletje goed, kijk, positioneer mij en knal er in één keer dat balletje in. Hole-in-one door ondergetekende. Mijn zelfvertrouwen groeit en net nadat ik het balletje gaan halen ben kijk ik naar het lief met veel gestes. Ik leun op mijn golfstok, knip met mijn oog en gooi mijn balletje in de lucht om terug op te vangen. “HA!”, en het balletje valt los op de grond. Daar stond ik dan, mezelf te haten terwijl het lief er zowat in stikte en er nog steeds in stikt wanneer hij eraan terugdenkt. Soms kan ik niets anders dan mijn hoofd buigen in schaamte en mezelf mee uitlachen. 
• Toen we naar de Gentse Feesten gingen was het druk. Wreed normaal, het is daar naar het schijnt altijd druk. Sowieso ben ik iemand die altijd alles in de gaten heeft en sinds ik zwanger ben is het nog erger. Rationeel is dat compleet belachelijk, maar ik heb constant in het oog of iemand eventueel misschien mijn buik zou kunnen aanstoten, zodat ik die persoon dan kan vierendelen. Zoals ik al zei: belachelijk, maar ja, logica, dat is zo 2014. Dus, op de Gentse Feesten kijk ik rond en opeens zie ik iets en tik ik het lief aan: “Kijkt daar, vijf flikken die binnengaan, daar is voorzekerst iets gebeurd”, waarop het lief lacht en zeer droog antwoord: “dat is het politiebureau”. Zoiets kan iedereen overkomen, denk ik. Akkoord, de mensen die dat ook voorhebben zijn meestal zat en ik niet, maar ik heb een baby in mijn buik en dat bij momenten is al even intoxicerend als drank en drugs. Drank en drugs. 
• Een zwangerschap gaat gepaard met emoties en hormonen. Zowel het lief als ik weten dat en voor ik zwanger was lachtten we daar zelfs mee, zo van: “hou u maar vast, later! Hahaha”. We hadden geen idee, hij niet en ik nog veel minder. Woensdag ben ik opgestaan en ik voelde me echt niet goed. Het lief had dat door en vroeg wat er scheelde. “Geen idee”, zei ik hem en ik begon te janken. Dat heb ik een ganse dag volgehouden en ik weet nog altijd niet waarom. Het ergst van al is dan nog dat ik me erin frustreer dat ik zo’n seut ben. Omarm uw emoties en al wat ge wilt, maar een beetje stabiliteit heeft nog geen slachtoffers geëist hé? Ofwel soms? Echt. Niets hielp. Lezen niet, eten niet, slapen niet. Niets hielp. Daardoor moest ik nog meer wenen. En daardoor dan nog meer. Toen kon ik stoppen en begon ik opnieuw te wenen, wat me dan terug harder deed wenen. Wat is dit mensen? Wat? Is? Dit? En vooral: waarom?