Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat deze blogpost eigenlijk vorige week maandag al klaarstond. We gingen eerst het vliegtuig richting Bromma pakken en daar had ik de tijd om nog wat foto’s te maken en dit online te gooien. Ergens tussen Visby en Bromma is het foutgelopen met de handbagage, want toen we de laptop terug boven haalden werkte hij niet meer. “Dat zal iets met het scherm zijn peins ik”, zei het lief en we lieten de laptop gerust. Drie dagen later deden we de computer naar de winkel en daar werkte hij wonderwel, zoals nu nog steeds het geval is. Vliegangst, zeg ik u. Arme computer. Dan moest ik nog foto’s maken en ondertussen gaan werken en zo heb ik wel nog honderd excuses waarom dit nu pas online is, maar eigenlijk is ‘t vooral luiheid en moeheid. Mea culpa.
20 juli 2015 was het ‘Lollipop day’ en na eindeloos piekeren kreeg ik de oplossing voorgeschoteld in de vorm van een ambachtelijke kleine snoepwinkel in Zweden op het eiland Gotland in de stad Visby. Ge weet dat zijn, want daar woont Pippi Langkous. Ze maken daar een deel van hun snoep zelf en ik weet niet hoe dat bij u zit, maar voor mij is dat behoorlijk uitzonderlijk. Het leek allemaal uit een sprookje te komen en de geuren en kleuren waren echt overweldigend. Toen ik zag dat ze er ook lekstokken hebben besloot ik in een bui van jeugdsentiment om er zeven te kopen om weg te geven aan iemand van jullie. Misschien was ik wel hormonaal door al het kinderlijke. Geen idee hoe ik feitelijk op het gedacht kwam, maar het komt erop neer dat jullie nu allemaal even enthousiast moeten zijn als ikzelf, want: OHMAGAD, LEKSTOKKEN! Als gulder geen chance hebt, zeg! Veul seucces.
Wat moet je doen om dit pakket te winnen? Vertel mij in de reacties welke soort snoep jou een vlaag van jeugdsentiment bezorgt en waarom. Vrijdag 31 juli 2015 maak ik rond 19u00 de winnaar bekend op mijn Facebookpagina. Uit alle antwoorden wordt er een winnaar gekozen en tegen dinsdag of woensdag kunt ge zelf zoveel snoep eten als ge maar wilt, want wij zijn namelijk volwassen. Hoera!
Zure matten en veters! Geen verhaal, gewoon het enige dat ik af en toe kocht. Stiekem, met geld dat ik vond bij de voordeur van de bakker. Kleingeld dat de mensen daar verloren, daar heb je geen gedacht van.
En de foto’s van die snoepjes. Ik begin er spontaan koeken van te eten. Tsjah.
ooooh nomnomnom, zweedse lekstokken… dat op zich zijn al herinneringen. alleen geen jeudherinneringen, want ik leerde pas in mijn twintigerjaren zweeds en werd vervolgens verliefd op zweden.
jeugdsentiment, hm, dan zou ik voor van die kleine paarse zjizjippekes moeten gaan, smakend zoals maartse viooltjes ruiken (en geloof mij: dat is gans iets anders dan die harde, zure, violettekes!). geen idee hoe dat heet, maar wel 100% jeugdsentiment.
Zo van die harde krieken met een groen plastiekje als steeltje
Double Dip, ge kent dat wel, die zakjes met zuur poeder en een zoet stokje erbij. Zo jaren ’90 en het leuke daarvan is … ze verkopen het nog steeds 🙂
Van die vierkante/rechthoekige roze lollies. Haast onvindbaar dezer dagen, maar betere lollies bestaan er niet, tenzij het Zweudse leukstokken zijn, natuurlijk. 😉
Olifantenlekstokken!
Weet niet meer welke naam wij eraan gaven, herinner mij enkel nog hoe lekker ze waren. 🙂 Vroeger als kind zat ik dicht bij de bron: mijn tante woonde boven snoepwinkel van haar schoonmoeder.
Door reactie hieronder mijn tweede favoriete snoep ‘herontdekt’: die schelpen die je moest uitlikken. Een plakboel tot en met, maar was wel hét snoepje waarnaar we als kind grepen in snoepgrijpmachine in het Lunapark aan zee. Sweet memories in al z’n betekenissen.
Chocola-sigretten, ge hebt er geen gedacht van hoeveel ik er gerookt heb!
Liefs
Ookal moet is sinds het lezen van de reacties nu ook al de ganse tijd aan die vierkante roze lekstokken denken,zijn voor mij de arabier snoepen en de lievevrouwkes echt herinneringen aan mijn jeugd,ik ging af en toe met mij oma naar een nicht van haar en die had die snoepen altijd in een blikken doos in huis en die kwamen dan op tafel,de bezoekjes daar herinner ik mij niet zoveel meer van maar wel die snoepen.er zaten ook snoepen in die van textuur op de lievevrouwkes leken maar die waren in de vorm van klompen en hadden een rare “vlees” kleur die waren helemaal niet lekker en die bleven dan ook altijd liggen.En alles wat Zweeds is is goed dus zeker de lekstokken ook 🙂
In de lagere school was er een snoepwinkeltje recht over de school. Zaligheid! Met vijf frank kon je daar een hele zak spekken kopen: je zei “voor vijf frank spekken alsteblieft” en ze vulde dan een zakje met alles wat je aanwees. Mijn favorieten waren die lange zure tongen met colasmaak (ik koop dat nu soms nog, als ik ze vind!) en van die hosties met zuur poeder er in. Oh en zure beertjes. En ooit was er snoep op de markt een soort van hagelslag maar dan zuur en die ‘klakten’ in je mond, precies of je vuurwerk in je mond had!! Ze hebben dat uit de handel moeten nemen, dat is ooit eens verkeerd gegaan, hoorde ik… En van die maïskoeken, genre energybar, maar dan puur met zoete mais en extra suiker of iets anders ongezond zoets, ‘t plakte aan je tanden, maar ‘t was hemels. Het water komt mij in de mond als ik er aan terug denk.
Dat madammetje is gestorven en ‘t spekkewinkeltje is nu… een crèche.
Mijn oma en opa hadden in het handschoenenkastje van hun auto een doosje harde snoepen in verschillende kleuren en fruitsmaken zitten. Ze zaten in een rond metalen doosje met fruit op het deksel, en de snoepjes zaten in een laag bloemsuiker. Ik zou niet weten hoe dat noemt en heb dat snoep sinds mijn kinderjaren nooit meer teruggezie, maar de herinnering eraan doet me denken aan zorgeloze woensdagnamiddagen bij oma en opa, en met hen op bezoek gaan bij intussen overleden groottantes.
Oh, nu wil ik zo graag terug naar Zweden! Ik moet altijd terugdenken aan mijn kindertijd bij die tuutjes. Ik mocht elke (?) vrijdag om 100 g tuutjes gaan bij “Marcella” in de buurtwinkel en dat kostte toen 28 frank!
Chokotoffs (of Chokotoffen, geen idee wat de juiste meervoudsvorm is)! Mijn opa had er altijd enkele tientallen op zak en ze lagen ook overal bij hun thuis. Altijd als mijn oma en opa naar de Makro gingen brachten ze zo’n zak of tien mee. Na het eten van enkele Chokotoffs zagen onze tanden altijd bruin van de chocolade. Puur jeugdsentiment!
Van die kersen. en dan probeerde ik ze altijd eerst over mijn oren te hangen om voor de spiegel te gaan paraderen er mee 😀
En ‘muuletrekkers’, zo zuur dat ze eigenlijk niet lekker waren, maar dat dan toch niet willen toegeven omdat het stoer was als je die kon opeten.
En o o o, toverballen. En maar likken en likken om iedere keer het andere kleurtje te voorschijn te zien komen!
Mijn tante (de enige tante die gewoon ‘tante’ heette, dus dat wil al wat zeggen!) had altijd harde vierkante snoepjes die naar ananas smaakten. Ik lust eigenlijk helemaal geen ananas, maar die snoepjes waren heerlijk. Helaas vind ik ze nergens. Tantes hebben geheime winkels, ik zweer het u!
Van die schelpjes met een laagje gekleurd suiker in. De schelpjes zelf zijn van plastic en kan je niet op eten. Maar het snoep moest je er dan uitlekken. En dan die hele schelp in de mond. Zou dat smakelijk zijn? Toen wel 🙂
Als ik bij mijn grootouders ging slapen, ging ik met de bomma altijd naar de winkel en dan kreeg ik er altijd enkele 🙂
Zalige give-away!
Ik kan niet goed kiezen wat de snoep van mijn jeugd was, dus dan maar in drievoud:
– smoeletrekkers: mijn vader bracht zo af en toe eens een zakje mee en dan zaten we allemaal – ah ja – smoelen te trekken tijdens het opeten. Geen idee eigenlijk waar ik dat nu nog kan vinden.
– kersen: ik had dat ooit eens in een boek gezien dat een meisje kersen plukte en er dan ook aan haar oren hing (dit klinkt heel Tiny-achtig eigenlijk) en dus deed ik dat met echte kersen in de zomer en met snoepkersen in de winter
– zebrakoeken: ok, ‘t zijn geen echte snoepjes, maar als we bij mijn pepe gingen, dan haalde ik bijna elke keer zo’n zebrakoek uit de kast om op te peuzelen.
En nu ga ik straks een beetje snoep gaan kopen denk ik, want ik heb precies geen zin meer in die gezonde nectarine in mijn schuif…
Ik ga voor smoelentrekkers en dan vooral omdat ik dat tegenwoordig niet meer tegenkom en dat daarom een beetje nostalgie blijft. En ook omdat dat snoepjes zijn waar je er bewust maar één van neemt. 🙂