Geweldig & Gênant 40

De eerste week vakantie zit erop en zoals het hoort vloog ze voorbij. Zweden kan nog al eens last hebben van slecht weer, maar daar hebben wij geen weet van, ideaal reisweer hier. Frankie doet het goed en ik ook, we worden ronder en gezonder met de dag. Het lief voert ons het eiland rond per auto of sleept een inboedel aan rugzak en koeltassen voort terwijl ik achter kom waggelen. Dikke chance met zo’n lief, dikke chance met zo’n reis. Ge verstaat dus wel dat het hier voor de rest wat stil is, want u vergapen aan de schoonheid van een land, dat kost veel energie. Wees gerust, ik neem foto’s genoeg om jullie achteraf vol enthousiasme een verslag te bezorgen. Ondertussen krijgen jullie genoeg vakantiespam via Instagram. Ge kunt het mij niet kwalijk nemen, want zegt nu zelf: het is hier schoon.

Geweldig

• IK BEN ZWANGER VAN EEN DOCHTER!
• Het lief dat weigert mij ook maar iets te laten dragen buiten het fototoestel en zelfs dan nog vraagt: “is die kodak niet te zwaar, scheetie?”
• Het lief die mij “scheetie” noemt. Ik vraag me af of het iets te maken heeft met mijn zwangerschap en de verplaatsing van lucht.
• Kleertjes kopen. Schone kleedjes met strikjes en onwijs coole T-shirts.
• Mijn borsten, nog steeds. BOOBS.
• We zijn op vakantie, meer geweldig wordt het eigenlijk wel niet.

Gênant

• Dat contstant naar het toilet moeten. Serieus. Voor ik ga slapen ga ik plassen, drink ik een slok water en denk ik: “hmmm, misschien nog even naar het toilet”. Uiteindelijk niet gaan, in bed liggen en terug naar het toilet moeten. Van een slok water. Ik ben ook effectief uit bed gekomen om drie druppels lang op het toilet te gaan zitten en te zuchten om mijn eigen lastigheid. Heeft iedere zwangere vrouw dat? Of is Frankie het gewoon aan ‘t uithangen en volleybal aan het spelen met mijn blaas? Ik hoop het eerste en vrees het laatste.
• Dat ik geen oriëntatie heb, dat weten we na 40 episodes van deze reeks ondertussen wel al, dat zoiets een ramp is in een land waar ge de taal niet beheerst is een gans ander verhaal. De keren dat ik hier al verloren ben gelopen of mijn draai ben kwijt geraakt zijn ontelbaar. Ondertussen logeren we al 7 dagen op dezelfde plaats en nog stap ik verkeerd. Mocht ge horen van een zwangere verwarde Belgische vrouw in Denemarken, peinst een keer aan mij hé, want het zou zo maar kunnen.
• Het feit dat ik een tekort aan conditie heb zal jullie ook wel niet choqueren. Sporten is voor de zotten, ik kijk en supporter wel. Goed levensmotto en uiteindelijk heeft mij dat nog niet veel last gekost. Nu ben ik zwanger en terwijl ik traag bergop vooruitstrompel vrees ik het moment dat de berg (lees: heuvel) te steil wordt en ik reanimatie zal nodig hebben. Nul komma nul nul conditie. “Oh zie, mijn veter is los” en dan buiten adem zijn van mij te bukken en de veters te strikken. Geen idee of dat kind van mij al kan lachen, maar een mens zou zweren dat ze me met momenten uitlacht. 
• Protjes, nog altijd. Meestal gecontroleerd, soms al eens ongecontroleerd. Stopt dat eigenlijk ergens in die negen maanden? Of ben ik gewoon gejost?
• We zitten in Gotland, dat is een eiland en het meeste moet je doen per auto, aangezien 80km nogal veel is per fiets en openbaar vervoer hier amper bestaat. Wij hebben een auto tot onze beschikking en gaan dus vaak roadtrippen, op dit eiland en naar andere eilandjes. Het lief rijdt altijd, want ge weet wel: Denemarken lonkt en weet ge wat ik dan doe? Slapen. Minitukjes, powernaps, noem ze hoe ge wilt. Vanaf we langer dan een kwartier in de auto zitten ben ik vertrokken. Gaat dat ooit nog over? Of heb ik een twaalf stappen programma nodig? “Hallo, mijn naam is Romina en ik overleef al vier maand op slapen en tukjes, op een dag hoop ik langer dan 4 uur na elkaar wakker te blijven”