Nog tien minuten en onze aansluitende vlucht vertrekt, dus veel tijd om te babbelen heb ik niet. Hoe is het hier? Alles dik in orde, behalve dat ik steendoodmoe ben, maar wel content, dus dat is ook veel waard. Het weer vraagt ge? Nogal wat anders dan toen we vertrokken in België, amaai. Tussen de 20°C en 25°C, heerlijk weer dus, maar wel wat aan de koele kant om terrasjes te doen, aangezien er overal water is. De binnenstad van Visby is ommuurd, dus ik ben eens curieus om te zien hoe het daar zit met het weer. Ja, beloofd, ik laat het u wel weten. Frankie in orde? Ja hoor en het lief ook! Ge hebt de groetjes van alletwee. Oh en mocht ge willen inbreken: ge moogt proberen, maar doe ze dan thuis wel de groeten van ons en zegt dat ze hun vaat doen!
Geweldig
- IK BEN ZWANGER VAN EEN DOCHTER!
- Van Brussels Airlines een bavetje krijgen omdat je reist met een baby in de buik.
- Ik heb een tussenseizoenszwangerschapsjas (wat een mooi Scrabble-woord!) kunnen scoren!
- We zijn op verlof. Eindelijk. Daar is zo hard naar afgeteld.
- In Zweden is er overal gratis vlotwerkende wifi, zelfs op rijdende bussen.
- IK BEN ZWANGER VAN EEN DOCHTER!
Gênant
- Toen we betaalden voor een shuttlebus betaalden we 155 Kronen per persoon. Toen we dat betalingsbewijs inruilden voor tickets zei het lief mij: “Hmmm, die een zegt tegen die ander dat het maar 115 Kronen was”. Even later zaten we aan het ontbijt en controleerden we de prijs voor tickets online. Bleek dat het lief wel gelijk had zeker! Toen de zwangerschapshormonen mijn oren uitkwamen en ik last had van een vapeurke stamelde de baliemedewerkster: “Oh sorry” en betaalde ze ons terug. BAM, vent! Anderhalf jaar Zweedse les en Axel Daeseleire kan nog wat leren van het lief.
- Om het lief wat te pesten een scheetje laten vlak naast hem (elk zijn humor). U omdraaien met een brede grijns en zien dat degene die naast u staat helemaal uw lief niet is. Beseffen dat ge net een scheetje hebt gelaten op een vreemde en knalrood worden. Serieus zeg, alsof ik nog niet genoeg rondloop terwijl ik ‘lawaai’ maak, kom ik nu nog dat tegen ook. Ge hadt het lief moeten zien, dien stikte er bijna in van plezier.
- Mijn fysiek is weg. Mijn lichaam kan niets meer aan. Amper een dag in Stockholm en ik ben kapot. Mijn voeten gezwollen, mijn benen pijnlijk en mijn onderrug voelt aan alsof ik honderd kilogram heb verzet voor de leutigheid. Vanaf morgen doen we het rustiger aan, Frankie is duidelijk nog niet sportief ingesteld. Eerlijk gezegd word ik daar wel ambetant van. Ik ben 2,5 kilogram bijgekomen in 3,5 maanden en ik heb het gevoel dat ik 50 kilogram meesleep. Ver-moe-iend. “G’hebt chance”, zou ons moeder zeggen, “Dat duurt niet zolang als moeder zijn”. Het is nog waar ook.
- Het lief gaat af en toe alleen weg ’s avonds. Niet vaak, maar om de zoveel weken is er ergens iets te doen onder mannen of wat mij simpelweg niet interesseert en dan is hij weg. De eerste keer hij alleen vertrok moest ik overgeven. Wreed ambetant. Vorige week was hij weer de deur uit en ik eindigde de avond weer boven de WC-pot. De twee avonden die ik moest overgeven tijdens mijn zwangerschap? De avonden dat ‘de papa’ ons alleen liet. Frankie en ik hadden een goed gesprek over de toekomst en feminisme. Ze beloofde me dat het niet meer zal gebeuren. Ik hoop het maar, of ik zet ze in de hoek.
- “Proficiat met jullie zwangerschap!!!”. Neen. Kijk, we gaan daar duidelijk en eerlijk in zijn. Ik kan me daar druk in maken, en ja misschien zijn het hormonen. Het interesseert mij niet. Dat we nu nog samen ‘in verwachting’ zijn, tot daar aan toe, maar zwanger? Zwanger? ZWANGER? Ik en ik alleen. Het lief is niet zwanger en zal het ook nooit zijn. Ik daarentegen, ik ben overtuigend zwanger en verdien daarvoor alle proficiats. Hoe ik dat weet? Heeft het lief enkels? Ja. Heb ik er? Neen. Draagt het lief de schoenen die hij wilt? Ja. Kan ik dat nog? NOPE. Wie is zwanger? IK. Oké? Oké. Blij dat we elkaar begrijpen. Soms wou ik dat ik dit luidop kon zeggen, maar ja, beleefdheid en al, dus in de realiteit zeg ik: “Merci!”. In mijn hoofd kan het al eens hormonaal en wreed leutig zijn.
“Dat duurt niet zolang als moeder zijn” 🙂 Maar het kan toch ferm lastig zijn!
ah een meiske, dat is dus eerder een Francesca dan een Frankie 🙂
Veel plezier ginder meisjes en pas op voor kinderwinkels, die lokken u met baby en al binnen en ge komt met meer gewicht aan “ooh zo kjoet!”ies buiten dan dat ge al zwangerschapskilo’s verzameld hebt.
Zeker als ge voor het neutrale assortiment gaat, zult ge u niet kunnen inhouden, in de wetenschap dat alles hier blauw en roze is 😉
Twee kleedjes en T-shirts gekocht, nu al? Hoe komt ge erbij? 😂😂😂
Ge hebt toch nog wa plaats gelaten in uw valies bij het inpakken hoop ik, of ge gaat moeten bijbetalen als ge terugkomt 😉
BTW aanrader (maar dat hoeft ge niet mee te brengen van ginder): de buggy van Stokke! Zit ze lekker hoog in; makkelijker voor uw rug én eens ze groter is kan ze bòven de tafel kijken in de brasserie ipv naar de benen zoals bij gewone buggy’s.
Alleen ff checken of die in de auto past!
Een onvervalste LOL met “Heeft het lief enkels? Ja. Heb ik er? Neen.”
Haha Romina…geniet van het tripje!!!
Leuke post… Ik vond zwanger zijn een hele klus en snap niet dat er mensen zijn die gewoon doorleven terwijl ze zwanger zijn. Ik kon niets meer. Terwijl ik zonder enige moeite normaal presentaties geef etc, werd ik plots knalrood en was ik zooo onzeker, ik liep niet maar waggelde, werd om de haverklap niet goed, … Kortom: het is best lastig en ik vind dat jij nog behoorlijk wat activiteiten hebt om een zwangere vrouw te zijn. Je mag trots zijn,.
Wat betreft het zwanger zijn: inderdaad. Jij en jij alleen. Of moest hij ook overgeven misschien?
Ik probeer ‘dapper’ te zijn, maar ik heb eerlijk gezegd al wat afgejankt. De wereld is zo moeilijk ineens. Werchter doe ik nooit meer, daar heb ik zelfs een paniekaanval weggeblazen. Soms voel ik mij een echt een enorme seut. Totaal niet wat ik me had voorgesteld bij zwanger zijn.
Oh zo spijtig dat Werchter tegengevallen is 🙁 Ik heb het 2jaar geleden gedaan met een 6maanden buik (samen met een vriendin die even zwanger was, ge zag de mensen nogal kijken :p ) en ik vond het toen beter meevallen dan ik verwacht had. Maar ja, ik was dan “duidelijk” zwanger en dan heb ik het gevoel dat mensen toch wat meer opletten in je buurt. We zijn ook nooit dichtbij gaan staan, maar dat Patatje heeft wel serieus zitten dansen in de buik 🙂
En dat janken is normaal. Hormonen. Niks tegen te beginnen. Hoef je je ook geen seut voor de voelen hoor, je kan alleen maar aanvaarden dat je bloed nu een andere cocktail te verwerken krijgt dan een paar maand geleden. It will pass.
Het is ook die onzekerheid over wat het allemaal gaat worden. De voorzichtigheid voor dat nieuw leven in uw buik waardoor ge ineens heel defensief reageert op alles.
Vertrouw op uzelf. Uw lijf is geprogrammeerd om dit soepel te laten verlopen. Ge gaat een immens respect voor uw lijf ontwikkelen de komende maanden (zeker bij de bevalling!). Als ge naar uw gevoel luistert, zult ge merken dat uw lijf dingen vanzelf weet zonder dat ge het in de boekskes moet lezen. Dat is een waanzinnig gevoel. Vertrouw er op, probeer u niet te veel zorgen te maken. Als al die ander vrouwen dat kunnen, gij toch ook zeker 😉
Geniet toch maar van het zwanger zijn! Ik heb dat gedaan maar achteraf gezien had ik het nog meer kunnen doen! Het wordt beter als de vermoeidheid weg is! Maar – niet om je te ontmoedigen – 2,5kg extra gewicht valt nog mee, het wordt veel erger als je meer dan 10kg meesleept 😀. Ik vond zwanger zijn a walk in the park tegenover de eerste weken met een baby, dus geniet! En proficiat!