Afgelopen week was ik zo ziek als een hond. Koorts, hoesten, verstopte neus, keelpijn … Ge kent dat wel. Op het nippertje raakte ik op Werchter, maar de eerste dag was er vooral een van stilzitten, puffen en vroeg gaan slapen. De andere dagen hielden we het ook rustig, want een zwangere vrouw in die hitte beweegt zich voort als een blazende olifant. Zelfs wanneer ze nog maar een goede drie maanden ver is. Wist gij dat? Ik niet. Ondertussen heb ik ook de poten van die olifant en zijn mijn enkels verdwenen. Vijftien weken ver en mijn enkels zijn weg. Volgens mij bleven ze op Werchter, ergens tussen The Barn en Klub C. Mocht je ze tegenkomen, laat het mij weten, want ik mis ze.
Geweldig
- Mijn borsten. Vorige week zei ik het al, en als ik kan zeg ik het elke week. Lang leve mijn borsten. Groeien dat die doen!
- Het kippenkot over de weide van Werchter. Goed voor menig rustmoment.
- De wc’s op de RW15 weide. Wat een zaligheid is me dat zeg? Porselein, proper, … Nog nooit zo comfortabel naar het toilet geweest op een festivalweide. Applaus!!
- Het lief die naar huis rijdt zodat ik kan slapen. Uit beleefdheid heb ik wel 1 kilometer gewacht om in slaap te vallen.
- Cadeautjes krijgen voor de baby. Eigenlijk is dat voor mij want dat kind weet dat niet. Jeeeuuuj! Merci allemaal.
Gênant
- Mijn broer stond samen met een vriendin helemaal vooraan op de weide en smste dat hij honger had. Ik wou hun eten gaan brengen en bestelde twee lookworsten. Iemand botste tegen mij, één lookworst viel op de grond en ik ben beginnen wenen. Jawel. Zoiets verzint ge niet. Bleiting op de Rock Werchter weide voor een gevallen lookworst. Of ik soms eens last heb van hormonen? Neuh hoor, ik hou gewoon van cervela’s.
- Mijn voeten en benen. Ja, ge hebt gelijk: het staat hierboven al een keer, maar serieus? Ik ben vandaag 15 weken ver en mijn enkels zijn bijna weg. Er zijn nog 3 paar schoenen waar ik in geraak zonder dat ze aanvoelen als een harnas en het is nog zo vroeg. Iemand gaf me zelfs de suggestie om Crocs te kopen. Geen idee hoe ik hiermee om moet. Daarvan krijgt ge goesting om te bleiten, zelfs met twee cervela’s in elke hand.
- Het lief is rost en rostjes en zon, dat wil zeggen dat ge gelijk een bezetene in de weer zijt met zonnecrème. Vorig jaar ontdekte ik een dure spray die je enkel moet spuiten en niet meer smeren. Dat legt een fijn laagje over de huid en het lief verbrandt er aanzienlijk minder van. Dus dagelijks spray ik het lief meerdere keren in tegen de zon. Alleen zijn gezicht is wat moeilijk en uitsmeren is te dun dus zei ik: “Vertrouw me nu maar en sluit uw ogen”. Drie seconden later zat zijn oog vol zonnecrème en hij heeft uren lang lopen wrijven in zijn oog. Sorry. Dat was natuurlijk de bedoeling niet. Toch, desalniettemin: zijn oog is niet verbrand en dat is ook wat waard. Graag gedaan, schat. Ik zorg wel voor u.
- Vorige week beloofde ik aan het lief om te koken. Dat lukte meer dan een beetje en ik was daar verdomd fier op. Ge hadt mij moeten zien, keukenprinses dat ik was. Toen ik vol van vertrouwen zat en de laatste dag om 18u45 in de zetel lag besefte ik plots dat er geen eten was. Vergeten. Kunt ge u dat voorstellen? Vijf dagen moet ik instaan voor het avondeten en ik vergeet er een avond van. We zijn pita gaan halen uit armoede. Met we bedoel ik ‘Het lief’.
- Veel sappige verhalen (oh god) ga ik er niet over vertellen, maar het scheetjesmonster in mij bestaat nog steeds, op de meest onmogelijke momenten. Hallo, mijn naam is Romina en je kan me ook inhuren als amateur-mitrailleur en als ge echt chance hebt zelfs als chemisch wapen.
Die WC’s op Werchter waren idd een zaligheid. Op sommige momenten voelde het bijna als een echt toilet, zo met doorspoelen en WC-papier en al.
Die enkels: das met dat warm weer, waarschijnlijk komen die wel schoorvoetend nog terug. In the mean time: er bestaan best wat verkoelende crèmekes om die schatjes in te smeren.
Bleiten om een gevallen cervela is heel normaal als ge zwanger zijt. Bleiten tijdens het journaal ook. En om een gemiste trein of een gat in een sok. Bottom line: ALTIJD zakdoeken op zak hebben. En alleen waterproof mascara gebruiken. En beseffen dat ge altijd wat gevoeliger gaat blijven, want eens ge kinderen hebt durft de miserie van de wereld al wel eens wat zwaarder op uw schouders wegen. ‘In welke wereld laat ik mijn kinderen toch opgroeien’ en al die overpeinzingen.
Ja zeg, had je nu niet vergeten koken, dan had je geen pita gegeten, dat chemisch wapen was dan misschien achterwege gebleven.
En nu serieus : ik kreeg zwanger zijnde en een buik vol lucht die er niet uit wou het advies om op de knieën te gaan zitten met mijn kont in de lucht, en waarlijk …
Dat hormonaal gedoe en extreme moeheid, dat herken ik niet. Die megadikke enkels terwijl bij wijze van spreken nog niemand weet dat je zwanger bent, dat wel! Maar geen paniek; die dikke enkels deden zich bij mij ook voor in juni tijdens een megahete week en de rest van mijn zwangerschap is dat toch beperkt gebleven, hoor. Op het einde (winter) moest ik nu geen al te fijne schoenen meer aandoen, maar zo erg als toen in den beginne werd het nooit meer. Niet wanhopen dus!
Vergeten te koken. Nu al zwangersschapsdementie. 😉
Mijn vriend is ook rost. Als kind moest hij ook veel smeren, maar de laatste jaren is hij door zijn job vaak buiten. Zo doet hij in de lente al een kleurtje op en nu zijn zijn armen zelfs bruiner dan de mijne! Ik probeer in te halen, maar dat is toch moeilijk met die bureaujob …
Zelf ook een semi-roske met een bleek vel hier. Ik ben al sinds maart aan het opbouwen door veel te gaan wandelen en fietsen zonder me in te smeren en ik zie intussen zelfs een beetje bruin! Bruin begot! Maar ik blijf smeren. Zeker met dit weer. Dit weer is zwaar kut voor roskes en semi-roskes.
Ik vraag mij nu toch ook wel af hoe degene die tegen jou gebotst is reageerde op jouw bleiting? 🙂
Die had dat niet eens door 😞
De loemperik! 😉
Welke zonnecrème is dat die je alleen moet sprayen en niet smeren? Ik zit ook met zo’n lief, alleen is die niet ros maar blond. 🙂