Geweldig & Gênant 37

Ik heb behoorlijk wat blogposts in drafts staan, want ik moest zwijgen en daar heb ik het moeilijk mee. Deze post was er een waar ik zo hard naar uitkeek: Geweldig & Gênant, de zwangerschapseditie. Toen werd ik verkouden en kon ik geen woorden meer in zinnen zetten. Ondertussen loop ik al twee dagen rond met koorts en mag ik enkel een Dafalgan nemen als het nodig is. Daar zit ge dan hé, met uw kind in uw buik en al die wilde verhalen. De oplossing? Ik heb een letterlijke copy/paste gedaan van mijn Evernote. Tegen alle regels in, amper overlezen, onder het motto: iets is beter dan niets, want anders is ‘t een week wachten. Hopelijk valt het wat mee met de spellingsfouten en zinsbouw. Mocht het zo niet zijn: blame the baby. I didn’t do it.

Geweldig

• Mijn borsten. Wauw. Daar zijn geen woorden voor. Wat een potentieel hebben die zeg! Pamela ain’t got nothing on me.
• De honderden felicitaties. Het waren er echt wel honderden en dat is de max.
• Op 13 weken zie je al een kindje, met voetjes en armpjes en alles en al. Eerst was ‘t een garnaal en plots een kindje. Geen wonder dat ik zo vermoeid ben.
• Zwangerschapkledij en de comfortabelheidsfactor (ja, dat is een woord) van die dingen. Enkel jammer dat 70% die betaalbaar is bestaat uit mottige kleren. Al begin ik er mijn weg in te vinden.
• Wanneer je ergens zegt dat je zwanger bent krijgen mensen een soort raar ontzag/respect voor u. Zou een T-Shirt met “ZWANGER!!!!!” erop overdreven zijn? Allé, niet dat ik het zou uitspelen hé. Neen hoor, dat nooit. Echt.
• Ik heb al van overal superveel cadeautjes gekregen. Zot content word ik daarvan!

Gênant

• We gaan er niet rond draaien: scheetjes. Ge kunt een beetje last hebben, maar ge kunt ook van tijd tot tijd rondlopen alsof ge een mitrailleur hebt ingeslikt. Blijkt dan nog eens dat zoiets normaal is. Dat hoort erbij. Bedankt, moeder natuur. Mijn leven was nog niet interessant genoeg zonder dat ik overal per ongeluk voor toeter speel. 
• Levendig dromen. Enorm levendig dromen, telkens over zwangerschap en alles die er rond hangt. Zo was er die keer dat ik wakker werd, ervan overtuigd dat er ergens in bed een baby bij mij lag in een keukenhanddoek, omdat ik per ongeluk was bevallen. Het duurde echt veel te lang voor ik door had dat het maar een droom was. Het meest rare? Ik beviel van een kind, ving het op in een keukenhanddoek en het was niet mijn keukenhanddoek. Het was er een met bloemen en dat hebben wij niet. De horror. Bevallen in de keukenhanddoek van een vreemde. Iiieeeuuwww.
• Pijnlijke steken. Het klinkt zeer dramatisch wanneer ik zeg: “het soms zoals naaldprikjes, maar soms ook zoals messteken”, maar dat is het niet. Dat doet zeer en is wreed ambetant, maar het is niet onoverkomelijk. Wat er dan wel gênant aan is? Het feit dat ge die eerste steek nooit voelt aankomen en er altijd instinctief naar grijpt, want ik krijg die steken vaak in mijn borsten en vagina. Wat dus betekent dat ik tegenwoordig last heb van een soort ‘Michael-Jackson-de-la-Tourette’ en at random grijp naar mijn geslachtsdelen. Geen zorgen yo! Dat is volkomen normaal. Hallo, mijn naam is Romina, but you can call me Michael. 
• Het lief en ik hebben afgesproken om het te hebben over ‘Frankie’ naar de buitenwereld toe, wanneer we over de baby spreken. De foetus lijkt gelijk ook zo raar, en baby ook, want dat is het nog niet. Frankie dus, tot aan de geboorte. Zo vermijden we dat we de echte naam verklappen en het is meteen ook simpel bij het bloggen. De eerste weken heb ik mezelf continu lopen trainen in het zeggen van ‘Frankie’ en dat lukt aardig. Dat lukt zelfs zo goed dat ik andere baby’s ook Frankie noem. Als het een pamper aan heeft en het kan niet praten, dan noem ik het Frankie. Ge moet dat niet persoonlijk opnemen. Frankie’s zijn ook mensen. 
• Ik ben het soort mens dat overal en altijd kan slapen. De enige skill die ik (nog) niet onder de knie heb is rechtstaand slapen, de rest lukt. Ook wanneer er veel lawaai is kan ik zonder enig probleem indommelen of wanneer het eigenlijk nog veel te vroeg is kan ik mezelf ook laten slapen. Nooit heb ik dat als vanzelfsprekend beschouwd en ik ben zo content dat ik dat kan. Waar ik ook ben, ongeacht wanneer: hoofd neer en slaap, tot morgen! En toen werd ik zwanger. Om te beginnen ben je constant moe. Overal. Altijd. Je denkt dat je weet wat het is, wanneer je nog nooit zwanger bent geweest, maar dat weet je niet. Je bent non stop in zombiemodus en af en toe overvalt die moeheid je als een deken. In mijn geval wil dat zeggen dat ik ter plekke begin te knikkebollen, ongeacht wat ik aan het doen ben. Op bezoek bij mensen, in de auto, terwijl ik aan het eten ben, slaap in ‘t kwadraat. Naar het schijnt zou dat overgaan. Tot die dag mag je mij aanspreken met: De Schone Slaapster, want we gaan eerlijk zijn, Assepoester moest enkel kuisen en ik ken mijn prioriteiten.