.
Gisteren was ik een dag thuis, dus er was weer zo’n moment waar het mij inviel dat Geweldig en Gênant klaar moest zijn, en wel nu. Het is nog steeds dinsdag en dat voor nog een paar uur. Op tijd en da’s wat telt. Wat ik dan gisteren te doen had dat zo belangrijk was dat dit moest wachten? Een fotoshoot, maar daar vertel ik u alles donderdag over. Tot dan zult ge mij op mijn woord moeten geloven: een fotoshoot met het lief en ik is altijd lachen.
Hier ziet ge het resultaat van de vorige. In feite ging ik het verzwijgen, maar ‘t was zo plezant dat ik er wel iets over moest vertellen. Ge snapt dat wel.
.
.
Geweldig
- Verse tomatensoep met balletjes, gemaakt door het lief. #omnomnom
- Werchter. Nog negen keer slapen. Hoera! Joepie! en Driedubbeljuplahoi!
- Na al die jaren festivals laat ik eindelijk oordoppen op maat maken. Geen geklooi meer met Blox.
- Alle groene lichten pakken op de expressweg terwijl ge naar huis rijdt. Licht na licht: groen. Zoiets kan mijn dag goedmaken.
- Een bomvolle parking treffen met nog een vrije plaats, dicht bij de uitgang, precies gereserveerd voor mij alleen. Merci, karma.
Gênant
- Het lief had verse tomatensoep gemaakt en ik had daar zo’n goesting in. Een goed stuk brood was al dat ik tekort had, dus ging ik dat rap halen in ‘t dorp. Eens ik bij onze vaste bakker arriveerde zag ik dat hij gesloten was. Gelukkig is er verder in ‘t dorp nog een bakker en hoera, die was open. Vol enthousiasme stapte ik binnen en toen besefte ik: “oh fuck, het is de beenhouwer!”. Mijnheer de beenhouwer vroeg hoe hij mij kon helpen en in losse paniek kocht ik … Jawel, een liter soep. Hij verkoopt ook brood, via de een of andere deal die hij heeft met een bakker uit Eeklo, dus uiteindelijk stapte ik buiten met een liter soep en een klein brood. Toen ik rondkeek zag ik dat de bakker een schop verder ligt. Ik had gewoon zoveel honger, ik wou echt dat het rap ging. Dat van die haast en die spoed. Het resultaat is wat telt: ik had gisteren brood en vandaag is er soep. Die van ‘t lief zit in de diepvries.
- Na een lange werkdag kan het warm zijn in de auto, zeker wanneer die een ganse dag in de zon stond. Tijdens het aanschuiven in de file bleef mijn auto maar warm blazen, ook al stond de airco op. Eerst dacht ik dat het kwam door de file en niet genoeg batterijkracht, toen dat spel warm bleef blazen flitsten er facturen van duusd euro voor mijn neus, want kapotte airco’s kosten geld. Het was simpeler: mijn blazers stonden nog op warm. Ge zoudt peinzen dat ik dat direct zie hé, omdat die gigantisch grote knop in ‘t midden van mijn dashboard zit, maar neen hoor. Onderschat mij maar niet. Pas na wat goede oude opgefokte paniek zag ik de logica. Zonneslag, zeg ik u.
- Ik ben verzot op sjaals en sommige dragen al meer mijn voorkeur dan andere. Zoals mijn witte sjaal: zacht, mooi, redelijk lang en die past bij alles. Toen ik afgesproken had met iemand droeg ik dan ook die sjaal. Tijdens het uitstappen ben ik al geleerd, dus ik let op dat mijn sjaal niet tussen de gordel zit, want voor ge ‘t weet zijt ge opgehangen. Na een vlot uitstapmoment sloot ik de deur, draaide ik mij om en ging ik bijna tegen de grond. Ik kon nog net mijn auto vastgrijpen. Hoe dat komt? Mijn sjaal, mijn schone, prachtige, witte sjaal zat tussen de deur. Los het deurslot in. Vol zwart vet. Om te huilen zeg ik u. Kan ik eraan doen dat ik zo zwierderig ben? Neen. Laat ulder Tante Kaat tips maar komen, ik heb ze duidelijk nodig.
- Koken. Ja, hier zijn we weer. In de keuken. Dus ik ben aan ‘t koken en zit in een goede flow. Mijn flow werd verstoord door arachide-olie die niet warm wilde worden. Ge moet weten, ik ben een boter mens. Niets dat beter werkt dan een goeie klomp Solo. Terwijl ik olie gebruikende hippies al aan het vervloeken was besefte ik plots dat mijn vuur nog uit stond. My bad. Sorry hippies.
Bij den beenhouwer – geweldig. Maar zo’n gênante momenten, ochhhh dat us lij niet vreemd.
Gisteren ging ik bijna op Instagram een “Romina-momentje” posten. Mijn boter lag al tien minuten in de pan en deed niks. Omdat het vuur niet aan stond. ‘t Is den ouderdom, zeg ik dan. (Bij mij telt dat!) 🙂
Ik vind dit echt een geweldige rubriek! 🙂
Hahaha…dat van dat vuur is wel een classic, dat heb ik zonder zeveren ook al voorgehad 😀
En ik ben blij dat er nog mensen zijn die random dingen bestellen in winkels. Als ik iets zoek en ze hebben het niet, koop ik altijd iets anders willekeurigs omdat ik het anders zo zielig vind voor die winkelier :p
van die airco valt nog mee. Ik heb eeuwen lang met een automatische gereden. Toen ik een auto kreeg met manuele en die maar geen koud wou blazen, ben ik daarmee naar de garage gereden. Om dan de dag erna telefoon te krijgen van de garagist dat die airco toch wel macheerde en om te vragen of ik dat knoppeke toch had ingedrukt. “Welk knoppeke” was toen het enige dat ik me kon bedenken. Ik ben sindsdien nooit meer naar die garage gegaan uit risico om uitgelachen te worden voor dom blondje. En ik ben niet eens blond. Ik ben gewoon rotverwend door automatische airco’s…
Vorige week gebeurde dit en moest ik meteen aan deze rubriek denken: ik breng mijn 2 oudste naar school maar ben zoals gewoonlijk te laat dus sleur ze aan hun mouw de speelplaats op en krijg daarbij een boze blik van de vrouw die de poort bewaakt. Ik haast mij terug naar de auto en zie dat nr 3 (5 maand oude baby) niet meer op de achterbank zit! * blinde paniek* Tot ik eens goed om mij heen kijk en zie dat ik in de verkeerde auto ben gestapt!!! Zot schaamtelijk zeg ik u!
Hahaha! Luidop gelachen 😀
Snap ik :-)! Moet nog steeds heel hard lachen als ik eraan terugdenk :-)!
Gow zeg! Ik zou ook zwaar in paniek schieten!