Geweldig & Gênant 32

Sorry. Sorry keer duusd. Dit had gisteren al online moeten staan, maar ik was het vergeten. En dan zet ik dat normaal ‘s avonds online, maar het was Eurosong en je begrijpt dat ik mijn prioriteiten ken. Windmachines, de zotste kleren, valiezen op een podium, om ter slechtst in het Engels zingen, … Voor geen goud ter wereld zou ik dat feest willen missen. Zeker weten dat jullie mij dat vergeven. Hebt ge gekeken? Zo zot spannend! ‘Belgium’ als laatste. Het was precies weer eventjes WK-tijd. Nu nog zaterdag. Ilse zegt dat we gaan winnen en ik geloof haar. We gaan winnen. Echt. Voor de rest moet ge u geen zorgen maken, het is niet dat er niets gebeurd is die niet gênant is. Zolang ik adem heb ik stof voor deze rubriek.

Geweldig

• Gaan eten bij Mama MC en papa MC. Samen zitten en een klapke doen. Geluk.
• Aan de telefoon hangen met uw beste vriendin. Nog zoiets helend voor de ziel.
• Communicantjes zien in de schoonste kleren, vol fierheid en zenuwen. Cuteness overload!
• De verse soep van mijn lief. Wat doet hij dat goed.
• Er komt volgende week een give-away. Niet zo maar een give-away, nope. Eén met koekskes. #omnomnom

• ‘s Ochtends met het lief naar zijn ouders wandelen. Het is een feestdag en ochtend, wat wil zeggen dat de straten leeg zijn. In het moment beslissen om vol flair in het midden van de straat te gaan lopen terwijl ik van prinsessengewuif doe en dan nog eens luid zeggen: “I OWN THE STREETS OF SENTE!”. Heel hard gibberen en gieren, want zoiets is plezant! Tenminste, toch tot ge een oude man vol verwarring ziet staan met een heggenschaar in zijn handen. Iemand had die sukkelaar precies op pauze geduwd. Ik vrees dat ik daar voor iets tussen zit. Wel wat gênant, zeker in zo’n dorp als ‘t onze. Sorry, mijnheer en ik beloof u: zot zijn doet geen zeer. Mocht ge dat tussen ons willen houden, zou dat wreed sympathiek zijn.
• Op restaurant zitten en naar het toilet gaan. Na het toiletbezoek was ik flink mijn handen en eens ik ze wil drogen loopt het fout. Er hangt daar een bak, met papier in, maar ik krijg dat er niet uit. Langs onderen prutsen, opzij op iets duwen, langs de voorkant op iets duwen, niet helpt. Vol vraagtekens kijk ik naar die papiermachine en ik begin al te zuchten en te blazen en mezelf af te vragen of dat nu zo moeilijk is om een spel te voorzien dat werkt. Op dat moment komt er een werkneemster van het restaurant uit het toilet. Ze kijkt naar mij, naar die machine, wuift eens nonchalant en daar komt zeker een meter papier uit. Ze lacht eens en vertrekt. Ik sta daar, met mijn meter papier. Een wuif-papier-machine. Wist iemand dat dat bestond? Ik alleszins niet. De technologie staat toch niet stil hé, zeg. Wat ze tegenwoordig al allemaal kunnen. Hoeveel wedden we dat ik volgende keer sta te zwaaien naar een machine met een knop op? Deze wereld is soms te moeilijk.
• In een bomvolle kerk luisteren naar de slotspeech na de eerste communie van mijn neefje. De leerkracht bedankt iedereen en beleeft een echt Oscar-moment. Zelf enthousiast zijn en luid beginnen klappen vol overgave. In het midden van zijn speech. Terwijl niemand anders klapte. De echo horen galmen. Een seconde doodse stilte waarnemen. Rond mij kijken en iedereen zien staren en gniffelen. Sorry, mijnheer. Sorry, Jezus. “… tot  Zevenmaal zeventig maal, de Heer heeft met mij ook geduld.”
• Er zijn van die vrouwen die hun man uit de zetel jagen wanneer ze zin hebben in iets, maar ik doe dat niet. Wanneer ik echt goesting heb in iets, dan draai ik daar zelf voor op. Ook ‘s avonds, wanneer de enige oplossing de nachtwinkel is of met uw goestingske blijven zitten. Ik had zin in een crème, dus sprong ik in de auto met een losse broek en pull, zonder enige schaamte en reed ik naar de nachtwinkel. Er was een vriezer vol ijs, ik wikte en woog, maakte een keuze en rekende af. De bediende achter de kassa bekeek me wat raar, precies of hij heeft nog nooit een vrouw in losse kleren gezien, zeg. Zelfzeker stapte ik terug naar mijn auto, startte hem, deed mijn gordel en merkte op dat je stijve tepels krijgt van een diepvries vol ijs, enorm zichtbaar zo zonder bh in een fijn los pulleke. Vorige week nog vroeg Ellen of ik erin zou slagen mijn bh te vergeten. Of Ellen kan in de toekomst kijken, of deze blog is mijn eigen orakel. Geen idee welke van de twee het is, het enige wat ik kan doen is mij excuseren tegenover de nachtwinkel-man voor het opgelopen trauma en mezelf nog wat uitlachen. Trouwens, die crème heeft mij echt gesmaakt en dat is ook wat waard.