Ik had geen flauw idee hoe ik dit moest aanpakken, zelfs lange tijd niet. Toen las ik haar column en was het van ‘Bingo!’. Het is te zeggen: mijn oog viel op de comments en toen schoten de mythes door mijn hoofd. Elke zegt dat ‘de baksteenblues’ dubbel zo hard is voor alleenstaanden en legt ook uit waarom ze dat zegt. In de comments zegt het overgrote merendeel dat we maar moeten sparen, of hard werken, of minder luxe moeten willen, want zo simpel is het hoor. Nog zo’n parel die ik las was: “ge hebt zelf in de hand of ge op uw dertig een spaarrekening hebt of niet”. Die laatste duwde mij over de rand. Kom, pakt u een tas koffie, want we keren terug naar 2008.
We gaan terug naar de tijd met mijn twee beste maten en de website die wij samen runden. Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost. We hebben er ons eigen geld ingestoken, maar het bleek de moeite waard, want de website werd groot. Meneren kwamen met geld en plots waren we ‘aandeelhouders’. Zot, want we konden nog maar net onze veters knopen en blijkbaar hadden we iets gemaakt waar mannen in kostuum voor wilden betalen. We waren met drie toen: twee van ons in goede gezondheid en één terminaal. Het is zo unfair, stervende zijn als jonge twintiger. Wreed kostelijk, dat ook. We twijfelden geen seconde en gaven elke cent aan hem, degene die ziek was. Iets van één voor allen en allen voor één. We menen het nog ook.
We gaan door, naar 2010. De beste maat was net overleden en ik (be)leefde in een waas. Terwijl ik mijzelf af en toe af vroeg wat het leven eigenlijk waard is en waar de rijkdom in dat leven exact ligt, kreeg ik een nieuwe (figuurlijke) klop. Het ouderlijk huis brandde af. Mijn thuis, mijn basis, mijn houvast. Weg. Op in de vlammen. Mijn mama, papa, broer, twee zusjes en ikzelf waren dakloos. Opeens, zomaaar. Van een gelukkig gezin met materieel niets te kort en een afbetaald huis naar daklozen zonder enige bezitting. Koud. Ijskoud, krijgt ge het daarvan. Kijk eens rond je en vraag je eens af hoeveel euro je nodig hebt om je leven op een ‘leefbaar‘ niveau te brengen. Een matras? Een bed? Een onderlaken? Een wc? Een wc-borstel? Toiletpapier? Keuken? Keukenkasten? Kruiden in uw keukenkasten? Kookpotten? Een vergiet? Een glas? Ijsblokkenvakkendingske? Een koffiekan? Een koffiezet? Koffie? Melk? Suiker? Een lepel? … Ge snapt het ondertussen wel al zeker? De verzekering zal u uitbetalen. Ik hoop, dat als ge ooit moet meemaken wat wij meemaakten, dat ge een ‘eerlijke’ expert hebt. Dan nog zult ge zien dat ge er amper gaat geraken. Als ge wilt, dan leg ik u dat wel eens uit, over brandverzekeringen, maar mijn punt is gemaakt zekerst?
In 2013 kocht ik een huis met mijn ex. Na een paar maand bleek er geen toekomst te zijn. Hij kocht mij uit, er was geen ruzie, miserie en ambras. Het werd geregeld als volwassen mensen: eerlijk, met respect voor elkaar op financieel vlak (al chance!). Natuurlijk is er dan onze regering, want als ge neerligt en geen uitkering krijgt, dan kunt ge wel wat stampen verdragen (tot dit jaar kreeg ik enkel stampen van onze overheid, serieus). Zij gaven mij: ‘het verdelingsrecht in het Vlaamse Gewest’. Kent ge dat? Miserietaks. 2.5% van het aankoopbedrag van een huis is een smak geld, zeker op zo’n moment. Die miserietaks moest ik betalen, want mijn ex kocht mij uit. Zo gezegd, zo gedaan. Achteraf bekeken was het mij dat waard. Op mijn geluk staat geen prijs. Toch is ‘t bitterzoet als ge weet dat de 2.5% een ‘regel’ was die maar 3 jaar heeft bestaan.
Spaarrekening, zei u? Naïeveling, zeg ik u. Gij gelukkige naïeveling. Prijs uzelf gelukkig en stop met anderen erop te wijzen op hoe geniaal gij wel niet zijt. Stopt al zeker met ons erop te wijzen hoe dwaas wij wel niet zijn omdat we niet hebben wat gij hebt. Ga u maar zetten bij de ‘ik ben geen racist, maar …’ en de ‘als ge echt wilt werken, is er werk …’ soort van de maatschappij. Die denken ook dat problemen enkel voortkomen uit het gedrag van de persoon in kwestie. You get what you deserve, ofzoiets. Zelf heb ik het water aan mijn kin gehad, aan mijn lippen, en aan de kruin van mijn kop. Al een chance dat ik net lang genoeg kon spartelen en dat er mensen waren die mij geholpen hebben, op verschillende manieren, of ik stond niet waar ik nu sta: 30 jaar, schuldenvrij en enorm dankbaar om ‘zo ver’ te staan. Voor geen geld ter wereld zou ik wisselen met u, zelfs niet voor al uw spaargeld.
Merci om dit te schrijven. Het is een mythe van formaat en ik word er ook bal-onnozel van. Mensen die denken, omdat je 40+ bent, dat je geen geldzorgen hebt, terwijl je in een stom huurhuis woont, geen eigendom hebt en al zeker niks kan sparen. Terwijl de meesten van mijn “gevorderde leeftijd” al lang en breed dat huis hebben afbetaald en nu zelfs kijken voor een buitenverblijf of een tweede huis. En dan maar klagen over hoeveel zorgen ze hebben. De sukkelaars! ‘t Is godgeklaagd.
Ik kom slecht van dat ‘privilege’-denken. En altijd maar manieren zoeken om u de schuld te geven. Precies of ge hebt zelf 100% controle over alles wat voorvalt in uw leven. Roll with the punches, dat is meer correct.
Mooi geschreven, echt waar! Ik ben fan :-).
Groot gelijk. Spaargeld dat is een luxe!
Mijn vriend en ik komen allebei uit een gezin met gescheiden ouders. Geld van studiebeurzen, vakantiejobs, verjaardagen, … werd bij ons niet gebruikt voor op onze spaarrekening te zetten maar om dingen die nodig zijn te betalen (school e.d.) en dingen te kunnen doen zoals onze vrienden dat deden (mee op eindejaarsreis e.d.). Pas op: geen slecht woord over onze mama’s want die hebben keihard hun best gedaan om ons alles te geven wat we nodig hadden en dat hebben we ook gekregen. Een spaarrekening dat was bijkomstig.
Dus gingen we beide zonder spaargeld uit huis en onze eerste verdiende centjes gingen naar de huurwaarborg en wat meubelen (en voor mij een auto). Nu pas, na 2 jaar samenwonen (op ons 25 en 27 jaar) kunnen we echt beginnen sparen. Dus no way dat dat op ons dertigste genoeg zal zijn voor een huis te financieren. Echt waar: spaargeld dat is een luxe!
Mooi geschreven. Het is inderdaad niet zo zwart wit als veel mensen denken. Ik geloof wel dat mentaliteit veel doet, maar ik weet ook dat het niet alles is. Ik heb zelf aan beide kanten gestaan als hoe zo’n zwart wit mensen het zien. Zowel als de ‘mislukking’ als het ‘succes’. En in beide gevallen was ik gewoon wie ik ben. Er zijn factoren die je zelf in de hand hebt maar er zijn ook zoveel factoren die je niet in de hand hebt. Mensen mogen soms een beetje empathischer zijn :).
Nu, er zijn wel degelijk mensen die zelf slechte keuzes maken of door hun eigen doen in bepaalde situaties zitten of erin blijven. Maar zoals met alles kan je zo’n dingen niet veralgemenen.
Groot gelijk, Romina. Het leven kan soms genadeloos zijn en ge zijt een gelukzak als ge op dat moment wat geld opzij hebt staan om uw kopke boven water te houden. Maar als ze dan nog eens op uw kop kloppen blijft ge niet drijven natuurlijk. Uitkopen, ik ken het… heb er ook ongeveer 10.000 bij ingeschoten om de bouwgrond van de hand te doen die we enkele maanden er voor hadden gekocht. Maar ook dat was het waard om een nieuwe start te kunnen nemen.
Daar leg je precies een vinger op een zere wonde… zelfs zonder grote (!) tegenslagen zoals jij hebt meegemaakt is het niet gemakkelijk om te sparen. En telkens je een beetje vergaard hebt, lijkt het op te gaan aan onvoorziene dingen. Voor grote aankopen is het dan weer zelden genoeg. Anderzijds, ik kan mezelf gelukkig prijzen dat we niet in grote nood zitten en onze centen kunnen gebruiken om te genieten van het leven. Bedankt voor je mooie tekst.
Ik las onlangs een FB reactie op een krantenartikel in deze trant: ‘de gemiddelde Vlaming heeft toch meer dan één maandloon staan op zijn spaarrekening’. Ik was in shock, echt waar. Wat hebben mensen soms vreemde overtuigingen…
Ik mag echt waar hopen dat de uitspraak op zich klopt.
Ik volg je volledig. Je hebt niet alles altijd volledig in de hand. En dat iedereen gewoon maar in zijn eigen portefeuille kijkt.
Gisteren was een goeie dag om mythes wegv
te vegen. Ik deed ook een poging en had het hier nog niet gelezen.
schoon geschreven! ik weet dat niet iedereen dat op elk moment in zijn leven kan, dat het met een zeker vorm van geluk te maken heeft want dat ge niet weet wat er op uw pad komt,… ik weet dat ge dat niet allemaal zelf in de hand hebt. maar ik streef er wel naar. voor mijn eigen gemoedsrust. want ik beef bij het idee dat ik niet minstens een maandloon op mijn rekening zou hebben staan. en om eerlijk te zijn: ik wil er liefst een jaarloon hebben staan. want ge weet toch nooit welke shit nog op uw pad komt?!
ik had op mijn 30ste echt geen spaarrekening, ook geen eigen huis trouwens. Daar verdiende ik niet voldoende voor en single zijnde en geen ouders hebbende die me financieel konden steunen lukte dat gewoon niet. Ik ben nu 47 en ik heb nog altijd geen huis, betaal nog altijd huur, woon alleen en heb nog altijd geen kapitaalkrachtige ouders. Maar wél een spaarrekenig want toen ik 30 was had ik het idee dat ik altijd wel een horecajobke kon vinden moest ik zonder werk vallen en nu hoop ik vooral dat ik mijn werk niet verlies omdat ik vrees op mijn leeftijd nergens meer aan de bak te komen en ik weet ik dat ik een horecajobke niet meer aan kan met mijn lijf… Een appeltje voor in geval van nood heb ik dus met veel moeite maar zeer plichtsbewust bijeen gespaard…En weet ge wat : ik ben wél gelukkig 🙂 Bij deze dus weer een myhe ontkracht : ge moet geen huis hebben, kinderen hebben en een partner in huis hebben om gelukkig te zijn 🙂
Top, Romina! Hopelijk lezen alle mensen aan de ‘goede’ kant van het verhaal deze blogpost en trekken ze er hun lessen uit…
Vond dit een zeer interessant artikel. Weet wel niet wat ik er uit leer beste KellySteenlandt, maar ik voel wel redelijk wat agressie richting mensen die wel een spaarrekening op hun dertigste hadden. Kijk, mijn broer en ik zijn wit en zwart, yin en yan of links en rechst wat het financiële betreft. Beiden met dezelfde achtergrond en dezelfde kansen en blablabla en blablablie. Hij is intelligenter (IQ en zelfs EQ). Hij maakte keuzes, ik maakte keuzes. Ik heb een spaarrekining met reserve, hij niet. Wat zegt dat dan ?
Romina zit achter deze blog, niet Kelly, even voor de duidelijkheid . En ik heb geen agressie tegen mensen met een spaarrekening, waar ik het moeilijk mee hen zijn mensen met een spaarrekening die anderen kleineren omdat ze geen hebben, ondanks het feit dat ze die mensen hun geschiedenis niet kennen.
Ik heb spaargeld en ben daar wreed content om, omdat het misschien ervoor zal zorgen dat ik hier een keidure studie kan starten en daardoor hier kan blijven (i.p.v. te moeten terugkeren omdat ik hier geen werk vind). Dat dat kan is enkel te danken aan mijn ouders, die mij die kans gaven om veel te sparen (en ok, mij ook leerden om spaarzaam te zijn) én aan het feit dat ik tot nu toe gewoon chance gehad heb. Chance dat mijn ouders het zich konden permitteren om alles wat we nodig hadden te betalen, chance dat ik nog nooit iets ben tegengekomen zoals de voorbeelden die je geeft… En dan nog: evengoed vind ik na die studie nog altijd geen werk en moet ik toch terug én heb ik bijna geen spaargeld meer.
Dus nee, ik beschouw het niet als vanzelfsprekend en al helemaal niet als belachelijk dat iemand geen spaargeld zou hebben; zoals je zegt: je weet niet wat de redenen zijn en het zijn echt niet altijd “stomme beslissingen” of “overbodige uitgaves” die maken dat je spaargeld opgeraakt.
En zelfs in dat geval: ik ken een vrouw die geen spaargeld heeft, omdat ze liever schoenen van minstens 300 euro per paar koopt en er zo haar loon doorjaagt. Ik zou dat zelf nooit doen om de simpele reden dat ik aan zoiets geen geld wil uitgeven. Maar als zij dat wél wilt en daar plezier uit haalt, wie ben ik dan om daar over te oordelen. De ene wordt content van het idee dat hij geld in reserve heeft staan, de andere van het uitgeven ervan 🙂
Eerlijk,…..ik heb ook altijd alle moeite van de wereld gedaan om een eigendom te hebben en een spaarrekening, want dat werd ingelepeld,…er is ondertussen zoveel gebeurd dat ik ondertussen weet dat het niks betekent,…mijn mama had een huis en een spaarrekening en ze is zonder iets mee te nemen moeten sterven en door heel de erfeniskwestie is er niks meer echt van papa,….dus een eigendom en spaarcenten, het zegt of betekent weinig, het is materie die je veel misserie kan opleveren. Ik heb een beetje spaargeld en doe aan pensioensparen,….maar een eigendom, nee dat wil ik niet meer,…en ja veel mensen vinden dat dom, maar ik hoef niet te investeren in een hoop bakstenen dat nooit de mijne zullen zijn,……….