Geweldig & Gênant – 29

Vorige week was het hier stil en ik heb daar een reden voor. Projectblogboek vraagt mij ‘een mythe’ te doorbreken over mijn streek, mijn godsdienst, mijn whatever. Voor het eerst kan ik u zeggen dat ik nietweet waarover ik zou moeten schrijven. Hebt gulder een idee? Anders moogt ge het mij echt laten weten. Een week loop ik daar al op te sjieken (hoe schrijft ge dat?) en ik ben nog geen stap verder. Het was te peinzen dat het lachen mij ging vergaan met dat chronologisch afwerken van die tips. Verder is ‘t hier allemaal same old: ik verspreek me, doe domme dingen uit moeheid en ben nog steeds aan het leren hoe dat volwassen zijn werkt. Soms denk ik dat ik er bijna ben en dan gebeurt er iets waardoor ik weet dat ik vooral moet blijven proberen.

Geweldig

• Filmpjes en foto’s van baby’s overal! Op kop staat Baby MC. Wat een schatje!
• Schrik hebben dat mijn blog vergeten zal worden omdat ik vorige week maar twee posts deed. Tegen al uw verwachtingen in overal volgers bij krijgen. Wees welgekomen in het paleis van zottigheid. #prinsessengewuif
• Donderdag gaan we weg voor een nacht. Vorige kerst kregen we een Wonderbox en die hebben we geïnd, want we hebben het nodig.
• Mijn nagels lakken en daar complimenten over krijgen.
• Foto’s nemen voor het kaartje van de communicanten in mijn omgeving. Het geluk hebben dat het allemaal 7-jarige fotomodellen zijn.

Gênant

• Een troef van mij is dat ik naast Nederlands ook redelijk wat Frans en Engels kan spreken. Wanneer de andere kant van de lijn ‘Bonjour’ zegt, heb ik dan ook geen stress. Blijkbaar is mijn woordenprobleem echter grensoverschrijdend, want ‘administration’ krijg ik er niet uit in een keer. Daar hoort stotteren en ‘adim’, ‘adminstritat’, ‘ad-mi-ni-stra-tion’ bij vooraleer het lukt, wat de andere kant van de lijn altijd hilarisch vindt. Oh well, er zijn ergere dingen. Eclair, bavarois en tompousse kan ik wel zeggen en zegt nu zelf: dat zijn de belangrijkste.
• Volgende week dinsdag hebben we een afspraak ‘s avonds om 20u00. Dat is niet moeilijk en staat duidelijk in de agenda, op 5 mei 2015. Die afspraak heb ik zelf in de agenda gezet, ik heb eigenhandig het lief toegevoegd met de melding: “En vergeet ‘t niet hé!”. Gelukkig maar, want dit weekend heb ik zowat dagelijks gezegd: “Want overmorgen komt diene mens!”. Dat is niet waar. Die mens komt niet overmorgen, die komt dinsdag 5 mei. Of het nu vrijdag, zaterdag of zondag was: het bleef in mijn hoofd ‘overmorgen’. Misschien schuilt er een groot visionair in mij? Dat kan, ge moet daar niet mee lachen. 
• Alleen thuis zijn op maandagavond en Criminal Minds kijken. Overal lawaai horen. Uzelf een beetje belachelijk vinden. Voor de zekerheid toch maar alle deuren gaan sluiten, want: ‘ge weet maar nooit’. Natuurlijk woon ik in een dorp en lopen hier geen seriemoordenaars rond. Dat denken we toch. Weet gij het zeker? Ik ook niet. 
• Op het werk parkeer ik mij altijd richting de grote baan. Zo kan ik ‘s avonds in mijn autostappen en direct vertrekken. Vorige week stond er een container in de straat en duusd verkeersborden, dus moest ik mij in de andere richting parkeren. Na mijn werkdag kom ik buiten, doe ik een ingewikkeld draaimanoevre in de straat, die eigenlijk te krap is om te draaien wanneer er auto’s staan in beide richtingen. Door dat te doen hou ik twee fieters en drie auto’s op. Nadat ik de juiste richting opsteek doe ik een pauselijk gebaar dat ‘merci’ moet voorstellen naar alle wachtenden en vertrek ik. Eens op de grote baan valt mij te binnen dat ik gewoon rechtdoor had kunnen rijden en het blokske om doen. Dat was veel simpeler en niet eens omrijden. Het moment wanneer u dat te binnen schiet, voor dat moment hebben ze de ‘Facepalm’ uitgevonden. Soms zou ik echt mezelf in de hoek moeten zetten. Jammer genoeg lukt dat niet in een auto. Zo jammer. Dju, toch. 
• Altijd brood willen bij uw lasagne. Wanneer dat er niet is neuten omdat die lasagne toch beter smaakt wanneer er brood bij is. Geen idee hoe dat komt, maar dat is zo. Thuiskomen terwijl er lasagne in de oven zit en zien hoe het lief triomfantelijk het brood uithaalt. Enthousiast zijn en zeggen hoe lief hij wel niet is. De lasagne opeten en wanneer hij helemaal op is beseffen dat ge vergeten zijt om brood te eten. Hoe schaamtelijk is dat niet? Toegegeven, ik was moe, maar serieus. Zoals ik hierboven al aanhaalde: soms heb ik goesting om mezelf in de hoek te zetten. Gelukkig denkt de buitenwereld dat ik volwassen ben. Soms mislukt dat al nen keer, maar hou dat tussen ons.