We gaan naar het verleden. Een jaar of tien keren we terug, naar de tijd waar we allemaal nog rondliepen met een Nokia 3210 en Pay&Go kaarten kochten. Dat was toen twaalf euro en vijftig cent en daar moest ge echt veel te lang mee toekomen. Eén minuut bellen en dat was op, of het leek toch zo. Gelukkig waren er websites waar ge per dag drie gratis smsjes kon versturen. Ge kon daar op die gsm ook liedjes op ‘programmeren’, weet ge dat nog? Soit, in die tijd zitten we dus.
We hadden met de maten afgesproken in Hasselt om te gaan ijsschaatsen. Waarom dat in Hasselt was, daar heb ik geen idee meer van. Langs de andere kant, we waren jong toen en dingen als: “maar dat is echt ver en mijn agenda zit al zo vol, …” waren voor de oude mensen. Wij trokken ons daar niets van aan. Aangezien Pieter en ik toen de enige waren die in het bezit van een rijbewijs zaten onze auto’s altijd volgeladen met maten. Ik pikte alles op dat tussen West-Vlaanderen en Antwerpen woonde, Pieter (die woonde in Stekene, toen) nam de hoop van voorbij Antwerpen mee. Met mijn volle auto en een uitgeprint blad van routenet.nl (GPS? Dat was voor de rijken!) gingen we op weg naar Hasselt.
Mijn Opel Kadett tufte erop los en al taterend geraakten we vlot in Antwerpen. Op de ring was het wat moeilijker, want daar moest ge van autostrade wisselen om richting Hasselt te gaan. Na wat omkijken en gevloek geraakten we op de juiste autostrade. Nathan en mijn broer hielpen en eens we juist zaten was het niet moeilijk meer. Ons papa had mij dat uitgelegd en ik had alles begrepen. Tussen het babbelen door hoorde ik af en toe iemand vragen of ik nog juist zat. Vooral mijn broer, eigenlijk. Zelf wist ik het toch wel beter zeker? Wie heeft er haar rijbewijs wel en wie niet? Juist ja, dus wijle verder. Plots hoor ik perfect synchroon ‘tut-tut-tut-tuuut-tuuut-tut-tut-tut’, vijf 3210’s die een smsje krijgen, gevolgd door Nathan zijn memorabele zin: “Euh, Romina? Kan het zijn dat we in Nederland zitten?”. Blijkbaar was ik wat verkeerd gereden. Een beetje maar.
Afgereden, opgereden, terug elk een sms om ons welkom te heten in België en een telefoontje later geraakte ik toch in Hasselt, dankzij de instructies van mijn papa en mijn passagiers. In Hasselt heb ik op de grootste baan misschien ook nog een manoeuvre gedaan waar Nathan en mijn broer nu nog over praten. Ik moest omkeren en was niet geïntimideerd door een 6-vaks baan. Trauma’s. Trauma’s voor iedereen behalve ikzelf. Het schaatsen, daar weten we eigenlijk gezegd niet meer zoveel van, maar hoe we er geraakt zijn, dat vergeet niemand meer. Die staat in de geschiedenisboeken als: “Wete nog die keer toen we ging schaatsen … “
Oh Romina, waarom toch die tut tut tut tuut tuut tut tut tut-link? En waarom ben ik zo stom om daarop te klikken? Alsof ik niet weet hoe dat gaat en mij daar niet elke keer we naar België rijden dood aan erger. Want dan komen wij dus door Zwitserland, Frankrijk, Luxemburg en België en bij elke grensovergang opnieuw zitten die dingen (jup, ‘t zijn er twee, mijn Zwitserse en mijn Belgische gsm) vrolijk te piepen. Wat zei ik, vrolijk? Ik bedoelde dus f***king kl*te irritant!
Maar voor de rest wel een leuk verhaal hoor 😉
Hahaha.. Elke keer wij dat terug horen zitten we in mentaal in Holland ^^
Hilarisch! 🙂 Maar ik begrijp niet waarom jullie er niet een fijn uitstapje in Nederland van gemaakt hebben :).
Er was volk aan ‘t wachten (Pieter en zijn volle auto) op ons in Hasselt :p
bahaha, als ik nu nog ergens naartoe moet rijden zonder gps dan rij ik hopeloos verloren, dus in feite is dat toch nog niet zo raar hé dat je eventjes omrijdt 😉 En die website waar je gratis smsjes kon versturen, dat was totaaaaal weg uit mijn geheugen, en toch heb ik daar zoveel gebruik van gemaakt! (nadat ik connectie had gemaakt met onze inbelverbinding van het internet uiteraard!)
Die websites om gratis te sms’en, helemaal vergeten zeg! 🙂
memoriiieeeesss!