Ik ga u iets zeggen, maar ge moet normaal reageren.

Het was hun feest vandaag. Dat van hem, haar en hun. Papa, mama en de tweeling. Familie van mijn beste maat. We leven in Vlaanderen, dus er was een aangeklede parochiezaal. Ballonnen, cake, suikers en drank. De tweeling lag in hun reismand en de ouders glunderden. We wensten ze proficiat en mama kreeg een cadeau. De baby’s hadden hun cadeau al gekregen bij de geboorte, nu was het aan haar. Ik had beloofd aan hun om foto’s te nemen, ge weet wel, “zo van ‘t volk een beetje, dat is altijd plezant hé, voor later”. Dus liep ik rond met mijn kodak, tussen het volk. *click click* De tantes, de nonkels, de maten “Aaah zienekeer, den fotograaf is ter ook sé” en nog veel meer volk. Hij tikte op mijn schouder en ik draaide me om. Of hij iets mocht vragen soms? Terwijl hij het vroeg kwam hij wat dichter, zijn stem zakte wat en hij zei: “Ik ga u iets zeggen, maar ge moet normaal reageren …”, ik knikte bevestigend en luisterde verder. “Straks vraag ik haar ten huwelijk”. Mijn pupillen werden groter, het lief richtte zijn blik op mij en ik probeerde niet te wenen. Mijn krop kreeg ik doorgeslikt en hij gaf me de praktische informatie. “Een uurke nog ofzo, ik doe wel teken”.

De mensen bleven toekomen, de tweeling kreeg eten en ik nam foto’s terwijl de minuten zich voortsleepten. Het lief ging met mij kijken of de belichting wel goed was, daar waar het ging gebeuren. Er werd gelachen, gegeten en gedronken. Er kwam een meiske. Precies een engeltje, met een wit T-shirt en blond haar: “Hij vraagt of ge klaar zijt voor de foto”, ik knikte, deed teken naar het lief en er kwam een bende volk af. Mijn beste maat is haar broer. Ik ging hem rap halen en zei dat hij daar moest zitten. Hij snapte het niet, maar deed het toch omdat ik het zei. Hun maten kwamen af, een bende jong volk, allemaal aan het bouwen aan hun leven. Ze hadden papieren vast met de naam van de tweeling op en hij en zij stonden ervoor met elk een kind in hun armen, “een schone groepsfoto, plezant ook”, ze had echt niets door. Toen gebeurde het: de papieren draaiden om, hij nam haar arm vast en draaide haar. Ze las het papier, de maten grijnsden, zij krijste een beetje, de zaal volgde, hij ging neer op zijn knieën, ik keek naar het lief, naar mijn beste maat, hij haalde een ring boven, we deden allemaal van bleitingske, zij antwoordde volmondig “JAA!” en iedereen applaudisseerde. Op de één of andere manier ben ik er nog in geslaagd om foto’s te nemen die gelukt zijn ook.

Goed voor mijn hart zo’n dag. Goed voor het hart van iedereen. Liefde, meer moet dat soms niet zijn.