Geweldig & Gênant – 18

Deze week ging het lief alleen boodschappen doen terwijl ik thuis ‘het huishouden’ (hahaha) deed. Neen, serieus, ik heb opgeruimd en al die dingens, de was werd ook gedaan en dweilen doe ik volgende week wel ergens. Het risico op een burn-out wil ik zo laag mogelijk houden. Er is ook een beest met pluimen dat super veel gekakt heeft op ons slaapkamerraam. Volgens mij heb ik een week congé nodig om dat proper te krijgen. Verder had ik vorige week mijn eerste werkweek. Eindelijk, werken. Terug een deftige routine in mijn leven.  ‘s Avonds voelen dat ge vermoeid zijt. Het enige minpuntje is dat weer dat die vermoeidheid zorgt voor verstrooidheid, maar langs de andere kant is zelfs dat goed, want anders had ik u niets te vertellen. Zoals een groot filosoof ooit zei: elk nadeel heb zijn voordeel.

 

Geweldig

• Nieuwe dingen bijleren op het werk. Of die Super Gainer van Diamond een PL-Plug heeft? Abejaa. Hoe, gij wist dat niet? *stoef*
• Deze week wil #boostyourpositivity dat ik met jullie spreek over gezond koken, met een receptje en vlug koken enzo. Ik vraag me af of een scan van de pitabar zijn menu voldoet. Misschien een link naar frituur Raf? Ah, zoveel opties.
• Bij de mama pannenkoeken krijgen.
• Een kusje krijgen van uw 20-jarige zus voor ze vertrekt naar haar werk. Hoe lief is dat niet?
• Belpop Bonanza Bis kijken met het lief. Wat een voorstelling. Zo goed, maat.
• Iemand die op uw schouder tikt en zegt: “Die blog, van u, …?” – “Euh, ja?” – “Echt geweldig! Goed geschreven!”. Hashtag prinsessengewuif.

Gênant

• Te laat komen op uw afspraak van 20u15 omdat ge uw autosleutels niet kon vinden. Gans het huis afzoeken met een groeiend gevoeld van angst om ze dan uiteindelijk, wanneer ge net vol zit met wanhoop, terug te vinden naast het toilet. Na mijn eerste werkdag was dat blijkbaar de meest logische plek om mijn sleutels te leggen: op de wc-pot. Was het mogelijk geweest, ik had mezelf in de hoek gezet.
• Weten dat het zaterdag valentijn is en koekskes kopen voor uw lief. Niet duur, tof, een leuke kleine attentie. Door het jaar heen doe ik dat zo vaak, waarom zou ik het dan net niet doen omdat het 14 februari is? Uzelf de max vinden. Honger hebben en die koekskes zelf opeten. Uzelf net iets minder de max vinden. Kijk, we kunnen daar kort over zijn: ik had honger en er is nog tijd genoeg om andere te kopen. Prioriteiten.
• Last hebben van het vriesweer onderweg en ‘s avonds zeggen tegen het lief dat uw auto wel gevaarlijk is op zo’n afstand (twee uur per dag) met zomerbanden. Het lief dat zegt: “dan wisselen we gewoon, ik heb winterbanden”. Lief en het gedacht telt, maar schat: “uw banden passen niet op mijn auto …”. Stilte. Een blik. Schaterlach. “We wisselen toch gewoon van auto, neen, gij zou banden beginnen wisselen, bhahaha”. Oké, toegegeven, achteraf gezien is dat makkelijk en misschien zelfs logischer, maar het is niet dat mijn opmerking geheel onterecht was hé? Het feit dat hij met een break rijdt en ik met een klein bolleke is genoeg argument om aan te tonen dat die banden niet kunnen gewisseld worden. Het is echt zo, de maten zijn anders. Ergens, in een parallel universum heb ik gelijk, dat is ook al iets waard.
• Met de grootmoeders, schoonouders en schoonbroer en -zus te voet naar het dorpstoneel gaan. Naast het lief stappen samen met de familie en grappig willen doen. Luid zeggen tegen de grootouders: “Haha, komaan dames: Start To Run!” (ééntje stapt met wandelstok). Zien hoe iedereen en halve seconde stopt, zich omdraait en mij begint uit te lachen: “Romina, gij? Lopen? Hahahahahaha!”. Nu zeg ik u: ik ben niet sportief, maar wanneer de kans groter wordt geacht door gans de familie dat de 80-jarige mémé nog eerder zal lopen met haar wandelstok, dan gijzelf op uw dertig en in goede gezondheid, dan is dat best wel een beetje confronterend. Gelukkig duurt zoiets nooit lang en tegen dat we achter de hoek waren was ik het voorval al vergeten want ik had honger. 500 meter wandelen in mijn vrije tijd is wel genoeg sport op één dag.