Ze lijken op mij en ik op hen – Projectblogboek Tip 24

Ze gaat retailmanagement studeren om te worden zoals mij. Wanneer ze het zegt slaat mijn hart wat over en krijg ik het moeilijk. ‘Worden zoals jij, zus’. Ik loop over van fierheid en overweeg om haar dood te knuffelen. Ze lijkt enorm op mij, zowel op foto als in karakter. Een grote mond en sterke madam. Wanneer het nodig is zet ze u wel op uw plaats. Wanneer het niet nodig is ook, kwestie dat ge toch zeker weet waar ge staat. Haar ogen zouden die van mij kunnen zijn, net zoals haar haar en haar neus. Onze humor en liefde voor flauwe mopjes heeft al menig mens met de ogen doen rollen en geen kind dat beter danst op de Spice Girls dan zij. Het is maar eerlijk ook, in haar tijd leerde ik elke move van K3.

Hij is truckchauffeur, zoals papa. Dat zei em al van toen hij klein was en hij hield zijn woord. De eerste keer dat ik hem in een camion zag heb ik gebleit. Nog zo klein zeg en rijden met zo’n machine. We lijken op elkaar. Ge ziet dat wij van dezelfde soort zijn en bij elkaar horen. Brede schouders, zoals papa, groot ook. De perfecte armen om mij te beschermen wanneer het nodig is. Toen ik lag te wenen van liefdesverdriet bracht hij warme chocomelk naar boven. Soms bellen we of ga ik op zijn kamer zitten en doen we een klapke. We gingen samen op reis en verrasten de zusjes met pretpark uitstappen voor hun verjaardag. Hij maakt de flauwe mopjes waar wij mee moeten lachen. Hij zit in mijn team, het team van de oudsten.

Dan is er nog één. Zij met het engelenhaar, blonde krullen en helderblauwe ogen. We lijken op elkaar, zeker wanneer we allebei onze bril op hebben. Altijd dus. Ze lijkt een beetje op ons allemaal. De enige met een stukske van ons drie in haar. Ze wordt truckchauffeur, nog zo één met een grote machine. Nog één zoals de papa, hopelijk kan mijn hart dat aan. Ze loopt soms verloren en weet ze het niet meer. Ik deed dat vroeger ook en vond uiteindelijk de weg. Dus ik troost en knuffel en zeg dat zij ook haar weg zal vinden. Haar tranen breken mijn hart, haar glimlach maakt me warm. Terwijl ze zoekt wil ik dat ze gelukkig is, want ze is een beetje van mij en daar wil ik enkel het beste voor.

Wanneer menig moedermens mij zegt: “Ge hebt er geen idee van”, dan geloof ik hen best. Dat kan ik niet, ik ben geen moeder. Wat ik wel ben is een grote zus. Ook ik droogde traantjes, las verhalen voor en kuste de pijn weg. Er werden duizend vragen geduldig beantwoord en tijdens hun dansjes op het schoolfeest zat er steevast iets in mijn oog. De liefde die ik voel voor hen is zo intens, zo allesoverheersend, dat ik het nooit in woorden zal kunnen beschrijven. Bij een kind van uw eigen is dat nog erger, naar het schijnt. Dus hoop ik later geen stuk overbeschermend paranoïde hoopje moeder vol miserie te worden en toch heb ik er schrik voor. Ik zet mij schrap, voor later, wanneer het allemaal zal veranderen. Dan fantaseer ik en maak ik rampenplannen op in mijn hoofd. Eén voor een huilbaby, één voor een zieke baby en één voor allebei, want ge weet maar nooit. Een roze wolk, daar reken ik zelfs niet op. Zot, hoe naïef kunt ge zijn? En toch weet ik, wanneer het zover is, dat ik het goed zal doen en hij ook. Elk op onze eigen manier, zoekend naar een manier van ons samen. Wij twee, later, groot en ouders. Kapot van vermoeidheid en rust vindend bij elkaar. Want ik zeg u dit: er mag vanalles gebeuren, maar elkaar kwijtraken, dat gebeurt nooit. Een gezonde roste wolk, daar teken ik voor. Later, wanneer we groot zijn.

---

Mijn meest populaire post gaat over afscheid nemen van iemand, voor altijd. Het tegenovergestelde is (nieuw) leven. Meer over #projectblogboek vind je hier.