Wel, ik kan u zeggen dat deze week stressen was, zo’n nieuw design kan op een mens zijn gemoed gaan werken, zoveel is zeker. Wanneer ik gestresseerd ben loop ik te praten in mezelf, vaak. Op zich is daar niets mis mee, ge weet wel, ik zeg luidop wat moet gebeuren en hoe, er is niemand die daar last van heeft. Allé, meestal toch niet. Verder loop ik soms het risico mezelf voorbij te steken. Zelfkennis genoeg en het besef is er ook en denkt ge dat dat iets iets uitmaakt? Bah neet gij. Volgens mij zal mijn brein op een gegeven moment de klik wel maken, na stoot nummer achtduusd ofzoiets. Tot die dag er komt zitten we wel safe met deze rubriek. Joepie! Leutigheid voor iedereen.
Geweldig
- Bij ons mama op bezoek gaan en verse pannenkoeken krijgen. Altijd feest.
- Een bureau op de kop kunnen tikken voor 5 euro. Vijf euro. Er is wat opknapwerk aan, mor daar zijn we niet vies van en trouwens, dat is mode nu. Vintage, zo heet dat.
- De balans, journalen, rekening plus proef- en saldibalans heleganst onder de knie hebben. Boekhouden, jawel.
- Een rokje scoren bij de H&M voor vijf euro. Erna naar de Hema gaan en zien dat het daar ook solden zijn. Schriftjes aan 30 ct., cursusblokken aan 40 ct. en voor 14 euro twee pulls en twee T-shirts scoren. Die laatste T-shirt past trouwens bij dat rokje van de H&M. Epic win.
- Deze lay-out. Ik weet het, gisteren heb ik er al over geschreven, maar dan nog. Zo tof maat. Hierboven? Een nieuw Geweldig & Genânt kader-photoshop-blackboard-übercool-hipster-dink. Helemaal alleen gedaan. Gaat rechts eens met uw muis over die icoontjes. Ziet ge het? Dat verandert zowaar van kleur. Magic! Ik ben Gili.
Gênant
- Met het lief aan de toeristische dienst staan. De openingsuren bekijken. Het lief dat zegt: “Ah hier, de openingsuren vanaf 15 september”, ik die antwoord: “Oeie, we zijn nog maar de 13e.”. Dat was niet gelogen. Het was nog maar de dertiende. Wat zegt ge? Januari en niet september? Details, zeg ik u. Details.
- Van de badkamer door de living naar de keuken stappen. In de keuken luidop roepen om te vragen waar het lief is. Het lief horen antwoorden in de living. Beseffen dat ge hem los gepasseerd zijt en niet gezien hebt. Kijk, dat is de sleur van het samenwonen. Het is daar al. We plakken eraan. Het begin van het einde, zo noemt mijn schoonvader dat. Of ik was moe, dat kan ook.
- Rondlopen in de living terwijl de tv opstaat. Iemand “Fijne avond” horen zeggen en ze een leuke avond terugwensen. Pas later denken: “Huh? Wie was dat?”, om dat door te hebben dat het de tv was. Ja, ik weet dat die mij niet kunnen horen. Normaal gezien toch. Ge weet maar nooit.
- In de ‘pool’ zitten op school. Beeld u één ruimte in met 60 man en evenveel computers, daar dus. Uw klasgenoot gaan verwittigen dat het netwerk plat ligt en er pauze is. Hij weet dat niet, want hij werkt met pen en papier. Dat grappig vinden en roepen: “Haja, uw spel ligt nooit plat hé!”. Merken hoeveel blikken er plots op je gericht zijn en een beetje rood worden. Uzelf uitlachen. Kudos aan de klasgenoot die gewoon zweeg en na een paar seconden zei: “Wow, ik had zoveel vuile antwoorden en toch geen enkel gezegd.” Thank you, Jebus.
- Ken je dat spelletje van Frozen? ‘Free Fall’ heet dat en ons Indira had mij dat aangeraden. Ik speel de meeste spellekes niet graag, maar dat spelleke dus wel. De computers in school starten traag op: dat duurt zo’n drie rondes, om exact te zijn. In de pool zitten (nog steeds die overvolle plek) en gefrustreerd geraken. Veel te luid “gij stomme kalle van een prinsesse!” uitbrengen. Rood worden. Verontschuldigende gebaren maken naar de rest van ‘t volk. Voor de rest is het wel een plezant spelleke, wreed ontspannend ook. Een aanrader, moet ge eens proberen!
Gelieve dat gênant zijn nooit op te geven, veel te leuk !
nu ben ik wel eens benieuwd hoe ge dat übercool hipster-dink gemaakt hebt 🙂
Praten tegen de TV is trouwens heel gewoon. Elementaire beleefdheid zelfs !
En nu ben ik even weg, de Hema gaan plunderen…
Awel, ge gebruikt onze vriend Google om te zoeken op ‘blackboard background’, ge pakt er u een schoonke van groot formaat en ge opent die in Photoshop. Dan download ge één miljoen lettertypes en dingbats om erna te beginnen puzzelen gelijk zot.
Gelukkig moet ge zoiets niet wekelijks maken 😉
OK, ik dacht dat ge ging zeggen: ik heb app’ke zus-en-zo gedownload, 5 opties aangeklikt, mijn tekst ingegeven en op 2 minuten was da gemaakt 🙂
Ik ga me der eens moeten aanzetten als ik veel tijd en geduld heb dus!
Ik heb hier weer luidop zitten lachen. Van mij mag je nog veel meer van die gênante dingen doen. 😉
Leuke rubriek :), vooral deel twee. Maar over die kleding kan ik jammer genoeg niet zo enthousiast worden, want ik vrees er een beetje voor dat er uitbuiting voor nodig was om die zo goedkoop in je kleerkast te krijgen. En dan is het minder tof natuurlijk.
Sorry, ik verpest het waarschijnlijk…
Het feit dat ik gewacht heb om hierop te antwoorden tot ik aan de pc zit wil al iets zeggen 😉 Misschien weet je dat, of misschien niet, maar ik heb acht jaar in de retail gewerkt, mezelf opgewerkt van verkoopster tot storemanager en hoger. De hoofdreden dat ik ermee gestopt ben is ‘meer regelmaat nodig’, toch zit ook de ganse hypocriete molen die erachter zit er ook voor iets tussen.
Ik kreeg te maken met aankoopprijzen en verkoopprijzen. Met marketing en publiciteit. Met kwaliteit en stoffen. Het is zoals je zegt, geen ontkennen aan: sweatshops bestaan en die arbeidsomstandigheden zijn om bij te huilen. Het is schoon om te zeggen: “ik doe daar niet aan mee”, ikzelf koop bijvoorbeeld niets aan bij Zalando, voor die redenen. Waarom koop ik dan wel nog aan bij ketens zoals Primark en H&M? Omdat de controle daar niet bij de eindgebruiker ligt, ook al wil je dat best wel zelf geloven. Marketing, zo heet dat dan.
Wanneer je wat naslagwerk doet over de materie (sweatshops etc) zal je zien dat het probleem niet enkel ligt bij low-budget ketens die in massa aankopen, integendeel: die zijn in feite nog het ‘eerlijkst’, want die houden hun verkoopprijzen ook relatief laag (kijk naar Primark) en geven zo ook ‘mindere fortuinelijke’ mensen de kans hippe dingen te komen. Het probleem ligt hem bij grote merken (ik zeg maar: Abercrombie & Fitch, bijvoorbeeld), die 80 euro vragen voor een pull en een Gross Margin draaien van 80% (wat overblijft na aftrek van huur, personeelskosten, etc …). Die cijfers verzin ik niet. Ik heb gewerkt bij Low End en High End ketens. Daar zit het probleem, bij de High End, en het zijn er veel hoor. Ook couture.
De werkomstandigheden daar verbeteren en aanpassen zouden wij als eindgebruiker zelfs amper voelen in de aankoopprijs. Als je een stijging neemt van ruwweg 6% kan je het loon van een naaister in Bangladesh, Roemenië, … verviervoudigen. Dan kost mijn rokje 5.30 euro ipv 5 euro, daar heeft niemand een probleem mee.
Het probleem zit hem hoger, bij de overheden, de directeuren generaals van deze wereld en marketing. Zolang wij als ‘Jan Modaal’ blijven slikken alles blijft zoals het is en dat we het kunnen oplossen door er niet meer te kopen zijn zij op hun gemak. Zeker zolang er crisis is, want vele mensen kunnen niet anders dan kopen bij Action en co. En dan zwijg ik nog over multimediaproducten, beddengoed, witgoed, …
Wil dat zeggen dat ik dan niets doe? Jawel. Ik ontzeg ze hun winst. Een rokje in de solden aan 5 euro vind ik oké, één van 30 euro niet, want dan is de Gross Margin te hoog. Ik mag dan te klein zijn om de werkomstandigheden te veranderen, ik weet genoeg over winstmarges om te weten hoe ik ze daar kan raken. High End zul je mij niet zien winkel bij grote merken, maar bij kleintjes. Toch gebeurt het zelden, want ik kan dat amper betalen. Tweedehands, dat doe ik ook vaak.
Mocht je meer willen weten hierover kan ik je dit boek aanraden: ‘Stitched Up: The Anti-Capitalist Book of Fashion’ van Tansy Hoskins. Ondertussen is dit een blogpost op zichzelf geworden, wat normaal is, want het ligt me echt nauw aan het hart 🙂
Dankjewel voor je reactie. Erg boeiend, ik leer bij! Ik koop zelf trouwens bij ecomerken, zoals froy en dind. Ook Cora Kemperman. ALthans, toen ik nog kapitaalkrachtiger was :). Ook via webshops zoals goedvandoen. op dit moment vooral veel proberen afdragen, en voor de zonen krijg ik allerlei tweedehands dingen, vaak h&m, Hema etc, zat ik dankbaar hergebruik.