Ik ben terug. Ik ben terug. Ik ben terug. Eindelijk. Koorts, antibiotica en heel wat nare bijwerkingen zorgden dat ik twee weken niets waard was. Echt. Zelfs tellen lukte niet. Nu ben ik dus terug. Genezen en wel. In mijn hoofd hoor ik Queen met ‘Don’t stop me now’. Wat zijt gulder schoon en wat heb ik jullie gemist. Hoe waren de feesten? Beetje goed? Bij mij rustig aan, maar vol liefde en gelach. Chaotisch, dat ook wel. Zoals het dus moet zijn wanneer je bij mijn familie hoort. Later vertel ik u daar wel allemaal meer over met foto’s enal, maar nu eerst deze, want: dinsdag. Op het nippertje, zoals het hoort, geweldig en een beetje gênant.
Geweldig
- Project #kerstruil, ik geef u daar nog uitleg over, maar gasten: het was de max
- Londen. Hoe plezant was dat niet? Ge hebt er geen idee van. En Winter Wonderland in Hyde Park. Owla, maat. Achter elke hoek was er nog een hoek met nog meer kraampjes. Dat stopte daar niet.
- Kerst met familie. Kerstavond mijn kant. Kerstdag zijn kant. Vooral eigenlijk ‘onze kant’. Ik geniet daar zo van.
- Cadeautjes krijgen. Ohmagad! Dat blijft gewoon enorm plezant. Nooit zal ik dat beu worden, een pakje openen en ‘whoah!’, voor mij! Mij alleen. Mijn. Jeeeeeej.
- Mijn haar platten, gaan slapen en de dag erna nog altijd geplat haar in model hebben. Mijn zus haar SteamPod flikt dat. Zalig spel, datte.
Gênant
- Blogposts delen terwijl je vermoeid en ziek bent. Niet plooien. Terug kijken wanneer je genezen bent en zien dat je Projectblogboek 17, Projectblogboek 17 en Projectblogboek 17bis online hebt gezwierd. 15, 16, 17, 17, 17b, 20 is blijkbaar correct in een situatie van koorts. Het is maar goed dat ik mijn leven als patient geleid heb van uit de zetel.
- Ge denkt dat hierboven erg is? Bekijk eens post 17 bis. Daar ben ik tijdens het tellen tot nummer tien vergeten dat daar een zes in voorkomt. 4,5,7,8,9,10. Weet ge, ik kan daar eigenlijk geen excuus voor verzinnen. Ge moet es mee komen shoppen met mij in de solden, dat is nooit duur. Plezant zelle.
- Kroketten rollen met het lief. Ik rol de kroketten en bloem ze in, hij haalt ze door het eimengsel en de chapelure. Mijn bloem is op dus ik vul die bij met suiker. Suiker. Had ik u al gezegd dat ge mij niet onbevoegd in uw keuken wilt laten? Dat is dan bij deze bevestigd. Positieve noot: ik had het zelf door. Hoop doet leven, zegt Will, en dat is waar.
- Op wandeltocht gaan in het dorp, kwestie van integratie. De wandeltocht was ‘s avonds en om de paar kilometer kreeg je eten. Yep, zo doen we dat hier. Op één van de haltes waren we aan het wachten tot mijn schoonmoeder terug was van het toilet. “Ah, daar is ze” en ik zet de achtervolging in. Dan hoor ik het lief: “Stop. Dat is ze niet”. Ik ken ze nog maar een jaar? Neen? Het was donker? Neen? Ja, ge hebt gelijk: ik draag een bril. Dat wilt duidelijk niets zeggen. Ik vraag me wel af wanneer ik het door ging hebben dat zij het niet was. “Wat als” … Romina-style.
- De 23e nog rap een cadeau gaan halen voor het lief in opdracht van mijn broer. Thuis komen met barstende koppijn. Een week later is mijn voorruit aangevroren. Het lief gaat mijn ramen ontdooien (lief dink) en komt terug met mijn autosleutel. Die zat nog in het contact en heeft er dus een week ingezeten. Kijk, er wordt mij verteld dat #9980 een geweldig dorp is. Dat er hier vrede heerst en enkel volk woont van de beste soort. Ik dacht: ‘Ik ga dat eens testen’. Dat klopt dus. Het is in Sente dat ge moet zijn voor mensen van eerlijke slag.
Heel blij dat je beter bent en weer vol vuur!
ik lees u altijd graag 😀
Met die auto had je nog geluk dat het geen was die zichzelf sloot. Ik had er vroeger zo ene. Die slimmerik wist wanneer je was uitgestapt, en als de deuren dan niet snel genoeg op slot gedaan werden, deed hij dat zelf. Naar de supermarkt gaan en je ‘commissies’ in de auto zetten, daarna de kar terugzetten en beseffen dat die sleutels in de koffer liggen, altijd weer goed om mijn 50m sprint-tijd te verbeteren !
Haha, geweldig! Ik heb ooit zo een platte batterij gehad, omdat er blijkbaar een lampje (of alleszins “iets”) aan blijft als de sleutel in het contact zit. Yep.
ik heb het ooit eens gepresteerd om mijn sleutels OP de deur van mijn auto te laten zitten. (Back in the days toen ge nog geen geld had voor een 2ehandse voiture met zo’n afstandsbedieningske en ge die dus manueel moest vast doen). Een ganse dag weggeweest. ‘s Avonds (in Holland, miljaar), in paniek mijn sjakos duusd keer uit- en ingeladen, den otto van het gezelschap duusd keer van boven tot onder uitgekamd. Van pure miserie maar weer naar huis gereden met het gedacht dat ik die sleutels verloren had. Komt ge uw straat in gereden… wat ziet ge in het schijnsel van die koplampen? Juist ja: uw bos sleutels die nog in het slot steken… met huissleutel en al van het huis waar die dus vóór stond. Eerlijk (of dom?) volk vindt ge in Jut dus ook!