De laatste, van tussen de verhuisdozen

Doos per doos stapelt ons leven zich op. Dat van mij en dat van het lief. Ik werk gestructureerd en georganiseerd. Tijdens het vullen van de dozen zing ik mee met de radio en vul ik Evernote aan. Soms stop ik even en nemen mijn gedachten me mee naar de plek van een voorwerp in de doos. Erna kijk ik verward naar het de klok aan de muur, zucht even en ga verder. Waar is de tijd toch gebleven?

Er zijn twee dozen gevuld met liefde. Dozen vol briefjes, kaartjes, lieve dingen, onnozele dingen en grappige dingen. Twee dozen die per brief en dingetje ons verhaal vertellen. In mijn hoofd klinkt de rationele stem die me vertelt dat ik moet uitsorteren, dingen weggooien. Niemand is iets met twee dozen prul, toch? Hoe moet dat dan binnen veertig jaar? In mijn hart stroomt het over liefde. Momenten van oprecht geluk, stukjes tijd gevangen in een voorwerp of een tekst. Het is het verhaal van hem en mij en het is mijn favoriete vertelsel. Een huis vol vertellementjes, dat wil ik wel. Ik glimlach en label de dozen met grote letters: “LIEFDE”.

Dat hierboven zat in mijn drafts, geschreven op 19 november. We zijn negen dagen later nu en ‘t zit erop. Alles is van de muren gehaald en ons leven zit in dozen. Op de kasten hangen plakkerkes met ‘links onder’ en ‘rechts boven’. Zo kunt ge dat makkelijker terug samen steken. Ge zou het moeten zien gasten, zo leeg dat het hier is. Al het leven is eruit en dat is goed, want we gaan het ergens anders opbouwen.

We ruilen #9991 voor #9980 morgen. Voor altijd. Morgen komen de helpende handen om acht uur om de inboedel te verplaatsen naar een huis. Die plek bezorgde ons al meer kopzorgen dan om het even wat in de laatste jaren, maar daar vertel ik u wel nog nekeer over. Nu niet. Nu ben ik bezig aan mijn laatste blogpost uit dit appartement. Nog een laatste, bij alle andere laatstes van de afgelopen dagen. Het is schoon geweest hier en het is tijd voor iets anders. Ik ben content. Wij zijn content. Tot de volgende gasten, uit ons huis, ahmagad!