Geweldig & Gênant – 8

Wat moet je weten? Eerst en vooral: de Colruyt-deuren en ikzelf hebben een moeilijke relatie. ‘t Kent zijn ups en downs, maar we werken eraan. Soms toch, niet altijd. Verder misschien ook wel dat mijn mama een pijnpomp heeft. Daarmee dat er behoorlijk wat ziekenhuisbezoekjes zijn in ons gezin. Maandelijks moet dat ding bijgevuld worden. Gelukkig heeft ons mama kinderen die haar vergezellen, in beurtrol doen we dat. Allez, meestal gelukkig, soms ziet ze ook wel af. Maarja, wij hebben onszelf niet gemaakt hé?

Geweldig

• De reacties op mijn #kerstruil. Mensen schrijven erover en mailen me vol enthousiasme. Hoera, wereld!
• Op bezoek zijn bij Bobonne wanneer haar telefoon gaat. Horen hoe Bobonne zeer beleefd is en zien hoe ze teken doet naar het lief van ‘belt nekeer’. Het lief dat naar de voordeur gaat, aanbelt en Bobonne horen zeggen: “Oei, ik moet u laten, hoordet? De bel gaat!”. Hahaha. Well played, Bobonne. Well played.
• Eén jaar samen met het lief. Liefde, liefde in ‘t kwadraat.
• Dit weekend is er een stockverkoop van boeken in het Zuiderpershuis. Dat vind ik nu al geweldig, en zondag nog geweldiger, want dan gaan wij.

Gênant

• Naar de Colruyt in Eeklo gaan. Voor de rechterdeur staan wachten tot die open gaat om dan te beseffen dat het in Eeklo de linkerdeur is die open gaat, in tegenstelling tot in Maldegem. Allez Colruyt-mensen. Is dat nu nog normaal vindt ge? ‘t Is gelijk om me helemaal uit te lachen. Jullie schuld, niet die van mij!
• Een professioneel telefoongesprek oefenen op school tijdens de les Engels.
  “Goodmorning Blabla international, this is Romina speaking.”
  ….
  “Would you like him to call you back?”
  “Yes”
  “Okay, bye. Have a nice day!” *click* en dan de leerkracht die zegt: “Je moet het telefoonnummer wel vragen en noteren” en ik die dat keer op keer vergeet. Precies rocketscience, zeker op maandagochtend zonder koffie. Overmacht. Niet mijn schuld. Op maandag mag iedereen een beetje randdebiel zijn.
• Met mama naar het ziekenhuis gaan en wachten in een kamer. Mama wijst het bed af dat ze aangeboden krijgt en gaat in een stoel wachten. Een bed is iets wat ik nooit afwijs, dus leg ik mij even neer tot de dokter komt. ‘Even’ mondde uit in ons mama aan dat bed: “ROMINA! STA OP!” en een verpleegster naast me terwijl ik half uit bed val en zeg: “Neen, neen. ‘t Is voor haar en niet voor mij!”. Maar ja zeg, wat verwacht ge nu? We zaten daar twee uur lang, het was net na de middag, dus dutjestijd. De zon scheen door het raam op mijn lijf en ‘t was zo lekker warm. ‘t Deed wel deugd, zo een powernap en dat is ook belangrijk, vind ik. Voor de rest: sorry, mama. ‘k Ga het (proberen om het) niet meer (te) doen. 
• Vanalles hebben om hier te zetten en het niet opschrijven, want ‘zo’n stomme stoten vergeet ik niet ze, hahahaha …’, en ze vergeten zijn. Het spijt me echt, ik begrijp dat een blog hard werken en ik doe het echt graag. Soms verandert mijn hoofd nu eenmaal in een zeef, bijvoorbeeld op maandagochtend en blijkbaar gaat dat door tot in de avond. Overmacht, remember?