School betekent in mijn hoofd altijd een beetje oorlog.

Sinds twee weken zit ik terug op de schoolbanken, of een soort van eigenlijk. Het is een cursus bij de VDAB voor commercieel bediende, we zijn eindelijk gestart. De retail was iets waar ik hart en ziel heb ingelegd, maar het werd me teveel. Alle weekends, alle feestdagen en alle vakanties moeten werken. Veel werken, want dat zijn de drukste perdiodes. Telkens opnieuw en opnieuw feestjes afzeggen en zelfs dingen te horen krijgen als: “Romina is ook gevraagd, maar die zal niet komen zeker met haar werk?”. Weetwel, dat steekt op den duur. Aangezien er hier al eens gedroomd wordt van huisje-boompje-beestje besloot ik het over een andere boeg te gooien, één met meer regelmaat. De schoolbanken terug op, want ik wil mijn schrijven in het Frans op hetzelfde niveau krijgen als mijn praten en ik wil een Excel-nerd worden. Er wordt hier al gefantaseerd over een Excel-file van mijn inloopkleerkast. Ge snapt mij wel. Toch was terug naar school gaan niet vanzelfsprekend voor mij, dat is het al niet meer sinds mijn acht.

Een paar weken geleden keek ik naar ‘Alleen Elvis blijf bestaan’. Kent ge dat? Ik hoop van wel, en anders: ge weet niet wat ge mist. Het was een aflevering met Wim en ik genoot. ‘Die mens bevalt me wel’ dacht ik nog. Toen zei hij iets in het genre van: “Da’s raar hoor, ik was een klein mannetje, het tweede leerjaar en ik wist toen al dat school nog veel te lang ging duren, dus besloot ik de rol van entertainer op mij te nemen”. Ik wees naar de tv en keek naar het lief, hij knikte. Voor de allereerste keer in mijn leven zei iemand wat ik al jaren zeg. Het tweede leerjaar, er was iets voorgevallen in de klas met een leesboek. Mijn boekbespreking ging over de GVR, volgens de juffrouw kon dat niet. Desondanks het protest van mijn mama weigerde ze te geloven dat ik dat boek gelezen had. Het was wel zo, ik had het boek gelezen. Die week ben ik elke avond al wenend naar huis gegaan. Dat wou ik niet meer, naar school gaan, nog al die jaren zeg, tot ik groot was. Toen ik mama liet weten dat ik liever niet meer naar school ging was ze duidelijk: school is belangrijk en je hebt een diploma nodig. Het was de eerste keren van vele keren dat ze me dat zou zeggen.

Mijn ouders hun aanpak werkte, tot mijn dertien. Van mijn zes jaar tot mijn dertien ben ik elke dag naar school gegaan tegen mijn goesting. Na de allereerste examenreeks in het secundair (ik deed Latijn) was het mij teveel. Ik heb dat ook thuis verteld toen, dat het genoeg was geweest met dat naar school gaan. Sindsdien deed ik niets meer in de klas behalve rebelleren en protesteren. De leerkrachten, directie, mijn ouders en klasgenoten kwamen er zot van en zaten met de handen in het haar. Voor mij was de oplossing vanzelfsprekend: laat mij thuis. Het PMS (oude CLB) kwam eraan te pas, psychologen hielden gesprekken met mij en IQ-testen werden afgenomen. Het resultaat? Meer dan gemiddeld slim, maar schoolmoe. Wat doet ge daarmee hé? Zij wisten het toen niet en ik nog steeds niet.

Het jaar dat ik zestien werd ging ik op leercontract. Elke dag ging ik braaf werken en mijn bazin was dik tevreden over mij. Vroeg opstaan, langer blijven, klanten entertainen, aanvullen, kuisen … deed ik met de grote glimlach. Die ene dag per week naar school gaan was er teveel aan. Ik bleef thuis. Veroordeel mijn ouders maar. Denk misschien zelfs: “bij mij was ‘t geen waar geweest”, je hebt er geen idee van zeg ik u. Ze brachten me naar school en tegen ze thuis waren stond ik er ook terug. Ze hebben onderhandeld, gestraft, dingen afgepakt, geroepen, getierd, geweend, gesmeekt, gechanteerd en zelfs gemept. Ik? Ik bleef kalm, de John Lennon-methode: ik zit hier en beweeg niet, make me. Of ik hield een uitputtingsslag van ruzie en miserie.

Het gevolg van dit alles is dat mijn hoogst behaalde getuigschrift 2e jaar/1e graad is. Laat dat maar eens doordringen. Het tweede secundair. Heb ik spijt? Ja, ergens wel. Had ik het anders beter kunnen doen? Geen idee. Wat ik wel weet is dat mijn tijd achter de schoolbanken de langste en meest donkere periode uit mijn leven was. Nergens ben ik zo lang zo verdrietig geweest als in de klas. Dat systeem haalde het meest slechte in mij naarboven. Wanneer ik nu hoor spreken over een burn-out, dan denk ik terug aan de tijd toen ik leerling was. Je mag me een volwaardig loon geven om rustig mijn diploma te behalen en ik bedank, echt waar. Het zorgt ervoor dat ik nooit een job zal vinden waar ik ten volle mijn potentieel zal kunnen benutten, want ik heb geen diploma. Dat weet ik. Quasi perfect drietalig kunnen spreken betekent niets wanneer je er geen papieren bewijs van hebt. Spijtig is dat, maar ik ben gelukkig en dat is ook wel wat waard voor mij.

Dus wanneer ik jullie zeg dat ik nu zo’n zes maand naar school ga, dan is dat zotjes voor mij. De eerste drie weken zitten erop en het is al spannend geweest. Tot nu toe zijn er vier avonden geweest met tranen vergieten en het niet meer zien zitten en frustratie en dat systeem is godverdomme nog altijd even achterlijk als 15 jaar geleden. Ge snapt het wel. Toch ga ik volhouden. Op karakter. Omdat ik mezelf per se wil bewijzen dat ik het wel kan. Nog 24 weken te gaan, waarvan 10 weken stage. Ik kan dit, zie me gaan, met mijn boekentasken aan.