Wel, als dit niet op mijn lijf geschreven is? Dit zal de meest makkelijke worden van de 120 tips, buiten tip 12 dan: ‘doe mee aan een blogproject’, want #projectblogboek is een project. Gênante verhalen. Die vind je hier, zoveel je maar wil. Het is een talent, ik weet het. Uw fanmail is altijd welkom. Als bonus geef ik u de drie meest rare verhalen uit mijn carrière, weet wel, toen ik werkte met klanten in een winkel en hen kleren verkocht.
- We bevinden ons in een mannenwinkel en de klant is een mama die boxershorts wil voor haar zoon.
“Hebt u een idee van zijn maat, mevrouw?”
“Tgoh, niet echt, …”
“Welke broeksmaat heeft hij?”
“Nen 28”
“Hmmm, dan pakt ge best een smalleke”
“Ja, maar in de droogkast en dat krimpen enzo…”
“Een medium dan, maar groter zou ik echt niet gaan”
“Wete, ‘t is raar om te zeggen, maar hij is enorm groot geschapen. Gelijk zijn papa. Hahahaha! Geeft maar een extra large”
…. Nope, ik verzin dit niet. Verder heb ik afgerekend met een pokerface, zonder lachen. Nog steeds geen idee hoe me dat lukte.
- Een kassamoment, ik reken af en mijnheer betaalt. We komen aan de smalltalk.
“Nog even dit artikel scannen … Voila!” *grote glimlach*
“Wat is dat rond uw pols?”
“Dit bandje van Elbow?”
“Ja. Waarom staat daar ‘Elbow’ op?”
“Dat is een muziekgroep uit het Verenigd Koninkrijk”
“Aaaaaaaaah! Oké. Ik vreesde al dat het een ziekte was”
“…”
Een ziekte? Wat dan? Een tenniselleboog? Doenekeer serieus, maat.
- Voor deze anekdote staan we aan de soldentafel met T-shirts, terwijl ik ze vouw.
Een dame gooit systematisch alles overhoop, dus ik spreek haar aan om te verduidelijken.
“Excuseer, mevrouw?”
“Ja.”
“Alles ligt per maat: small, medium, large, extra large” *terwijl wijzend*
“Uhu, ik weet het, maar kben naar de kleurkes aan ‘t zien. Dat is toch schoon hé”
“….”
Weet ge. Het was mijn job en ik werd ervoor betaald, maar serieus? SERIEUS? Ga naar een verfwinkel als ge kleurtjes wilt zien. Niet op een soldendag naar een kledingwinkel om dan aan een razend tempo alle T-shirts van onderen naar boven te halen, want ‘het zijn toch schoon kleurkes hé’.
Er was ook die keer dat de dochter van een klant mij dik noemde, grappig dat was zeg! Volgens haar moeder toch. Er was die keer dat iemand mij doodleuk influisterde: “Moest ik u nu overvallen, wat zou je dan doen?”, inclusief creepy smile en gehijg. Er waren de vele keren dat toeristen de uitgang vroegen van Brugge en pas na een paar minuten vol ongeloof stamelden: “This? No park? Real city? You’re not an actor? People actually LIVE here?”. Ge kunt veel zeggen van mijn leven, maar dat het saai is, dat nooit.
Hoe? Gij kent #projectblogboek niet? Lees dan hier maar snel wat je gemist hebt.
Mijn persoonlijke favoriet blijft toch het klein Frans jongetje dat aan het raam van de etalage likte :p Vooral dan jouw gezicht! Priceless!
Whoah!! Die was ik al vergeten. Weinig zo de drang gevoeld om een kind en/of zijn ouders te slaan :p Zotjes.
Hahaha, ik lag hier efkes plat met de elleboogziekte. Sommige mensen zijn toch echt niet normaal he.
En dat van in de solden: zoo herkenbaar! Al heb ik dat dan enkel ooit als vakantiejob gedaan… Echt waar, respect voor mensen die dat dagdagelijks doen en toch beleefd blijven, ik werd al zot na een maand.
Toen ik bij de charcuterie-afdeling van de Carrefour een vakantiejob deed, ben ik een vrouw tegengekomen, die haar bestelling (boordevol commentaar op vanalles en nog wat) eindigde met vol-au-vent. Ik schep dat dus in een bakje, waarop zij vraagt of ze mag zien of het genoeg is (alsof je dat sowieso niet al ziet, ‘t zijn plastieken, doorzichtige bakjes!). Ik hou dat dus half over de toonbank, maar ze grist het gewoon uit mijn handen om vervolgens haar neus half in dat bakje te duwen, te snuffelen aan die vol-au-vent en mij het bakje dan terug te geven met de opmerking “pff, der zit toch ni genoeg vlees in zenne, geef mij maar gewoon kip, ik maak het dan zelf wel”. Dan sta je daar dus efkes perplex en vraagt je jezelf af of jij nu de enige bent die het normaal vindt om niet aan eten te snuffelen als je het dan toch niet moet hebben.
Klant is koning zeker 🙂
Ja, maar ik was keizer. Ze mochten echt ver gaan bij mij, serieus. De paar die erover gingen hadden het geweten (vb: etalage afbreken). Soms moesten we ook gewoon even weg, paar minuutjes een collega laten overnemen kon wonderen doen.
En echt, zo blijkt ook uit uw verhaal, sommige klanten kennen geen schaamte.