Sunshine Blogger Awards ofte Blogestafette ofte dingen die ge nog niet wist over mij

In de blogwereld zijn we met velen. Het is daar leuk vertoeven, dat weet ik al jaren. De laatste jaren was ik ‘out’ en kwam er veel volk bij, maar laat het mij u zeggen: dat volk mag er best wel wezen. Voor mij is het internet geen donkere plaats waar mensen elkaar uitlachen en dat zal het ook nooit zijn. Je weet meteen één van de redenen waardoor ik blog. In dat fameuze blogland spelen we spelletjes. Spelletjes zoals tikkertje (in mijn tijd waren dat stokskes). Iemand blogt en tikt een ander om over hetzelfde te de bloggen. Onlangs werd ik twee keer getikt: één keer door Tiny en één keer door Kathleen.

Tiny is redelijk nieuw in het vertellen van verhaaltjes online, maar ze doet dat goed. Zij tikte mij voor Sunshine Blogger Award. Vijf dingen zeggen die u gelukkig maken. Dat doe ik wekelijks al, er bestaat hier zowaar een rubriek daarvoor, dus verwijs ik je door. Waarom moeilijk als makkelijk ook kan? Luiheid boven alles! De tweede die mij tikte is Kathleen. Ga daar kijken, snuister rond en geniet van wat ze te bieden heeft. Laat mij het u zeggen: moest ik artistiek kunnen wat zij kan, dan was het hier veel schoonder van lay-out. Bij haar luidde de opdracht: “Zeg ons vijf dingen over jezelf die we nog niet weten.”, keuze zat. Hier ga ik.

Wat ge niet weet is dat ik op 08 januari 2013 een huis kocht samen met een man en datzelfde huis vier maand later achter mij liet, samen met die man. Geen idee hoe het komt, maar toen ik hoorde: “eens er kinderen zijn zal het beteren” moest ik weg. Het was een cliché-zin die uit zijn mond kwam, de zin waardoor ik besefte dat niets was zoals het hoort te zijn. Wat ge ook niet weet is dat ik op een avond in mijn Citroên C1 zat vol verhuisdozen, al bleitend, geen idee hebbend hoe het verder moest. Ik belde mijn mama en ze luisterde, zei dat het niet erg was en dat het wel geregeld ging worden met dat huis. Dat mijn geluk het belangrijkste is en ook altijd zal zijn. Ze stelde me gerust en kalmeerde mij. Ze zalfde zoals alleen een moeder dat kan.

Ge weet dat ik hoog oploop met mijn maten, ge weet niet waardoor dat allemaal komt. Eén van de redenen is omdat één van hen zei: “Komt toch gewoon bij mij wonen”, en dat die dat nog meende ook. Hij stelde zijn huis open voor mij, zielig hoopje mens, met hebben en houden, vol snot en snikken. De zorgen werden gedeeld, de huur niet. Dat wou hij niet want ‘Of wij hier nu met twee wonen of niet, dat maakt niets uit’. Hij heeft me gered van de armoede. Letterlijk. Ik moest de fameuze miserie-taks ophoesten voor de verkoop van dat huis en dat is mij enkel gelukt omdat ik geen grote maandelijkse lasten had.

Wat ge ook niet weet is dat ze mij er allemaal doorsleurden, die maten en mijn gezin. Ze sleurden mij erdoor met knuffels, youtube-filmpjes en chocolade. Ze hielden me recht wanneer ik dacht dat de last te zwaar was om te dragen en bezorgden mij de mooiste zomer ooit. Ze duwden en trokken aan me tot ik mezelf zag zoals zij me zien. Het is oké om neer te gaan, heel hard, met uw bek plat op de grond. Het overkomt de beste. Een half jaar lang gaven ze me alles wat ze in zich hadden. Mijn hart was zo hard gebroken, maar eenzaamheid heb ik nooit gekend.

Na die periode voelde ik me beter en beter in mijn vel. De wereld was van mij en ik kon ervan maken wat ik wilde. Voor de eerste keer ooit wist ik dat het niet nodig was om te ijveren naar een Disney-sprookje. Ik en ik alleen kon dat ook, ik alleen was goed genoeg. Wat ge niet weet is dat het lief op dat moment mijn leven binnen wandelde. Dat ik achterover viel van wat me overkwam en dat het mijn beste maat was die zei dat ik het een kans moest geven. Hij die me opnam in zijn thuis vertelde me dat het lief ‘één van de goei’ is en dat ik niet zo bang moest zijn. Twee weken later woonde ik bij het lief, mijn beste maat hielp met de verhuis en zei nog: “draag er goed zorg voor”. Het lief zei dat em dat ging doen en mijn leven is nog nooit zo schoon geweest als nu.