Geweldig & Gênant 5

 

 

Wanneer het lief en ik samen een winkel betreden loopt het fout, zoveel is ondertussen al duidelijk. We lachen soms wat af samen, met de domste dingen eerst, zoals mijn kookkunsten. Laat het mij u zeggen: een carriere als Nigella Lawson kan ik wel vergeten. Gelukkig heb ik geen ambities in die richting. Een zegen voor iedereen, vooral mezelf.

 

 

 

Geweldig

• WhatsApp berichten krijgen van het achtjarige neefje. Dat is iets zoals: “Hallo Charlotte, OVER.”. Geen idee wie Charlotte is, maar het blijft schattig.
• Op een quiz zijn met een ploeg van vier. In die ploeg zit M., zij is iemand die ik nooit heb gezien en plots zegt ze: “Ik heb zo’n tekst gelezen online, maar schoon … Wacht, was dat van u? Amaai gij kunt goed schrijven zeg!”.
• De eerste 14 verhuisdozen zijn ingepakt. Elke doos bevat een nummer en een lijst. Datzelfde nummer en diezelfde lijst zitten ook in Evernote. Soms is het fijn een georganiseerde controlefreak te zijn. (Rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten).
• Verse lakens op het bed. Het is zot hoeveel plezier ik daaruit haal.

Gênant

• In het Kruidvat rondlopen met het lief en stoppen bij de kerstkaarten. Hard lachen met de enorm verschrikkelijke kitscherigheid die ze bevatten. Te laat opmerken dat een mevrouw naast ons kaarten aan het kiezen was en nog net zien hoe ze gegeneerd wegloopt. Sorry mevrouw-uit-Kruidvat. Let niet op ons. Ze waren echt enorm mooi. Zeker die exemplaren met de in-de-sneeuw-spelende puppies en hun matching glitterhoedjes.
• Junkfood-avond en ik beslis om de frieten en vettigheid te bakken. Hoe moeilijk kan het zijn? Wreed moeilijk blijkbaar, want de garnaalkroketten waren nog bevroren binnenin. Kijk, blijkbaar hebben loempia’s, frikandellen, garnaalkroketten, chicken nuggets en kaaskroketten niet dezelfde baktijden. Dat allemaal in één keer in de frietketel kappen mag ook niet. Blablabla lang leve ‘t frietkot achter den hoek.
• Half slaapdronken met mama op de Spoeddienst zitten en twee uur wachten op een verdict. Niets erg, een ontsteking in haar voeten, crème erop en intapen. Nadat ze haar voeten insmeerden, een compres rond deden en alles inwikkelden leken haar voeten plots gigantisch. Op dat exacte moment flitst ‘HAHAHAHA, PRECIES EEN PINGUÏN!’ door mijn hoofd. De tien minuten erna had ik de slappe lach, tot tranen toe. Sorry spoeddienstmensen. Doorgaans ben ik een goede dochter die haar moeder niet vierkant uitlacht in tijden van ziekte. Echt. Er was slaaptekort en stress en verveling en in mijn tijd was de verf van een kinderwiegje nog loodhoudend. Just saying.