#projectblogboek – Tip 4

In december 2000 verloor ik mijn geloof in idolen. De Spice Girls stopten ermee en weg was mijn doel in het leven. Snapten die dat nu niet? Er is geen wereld zonder Spice-Watch, Spice-Shoes, Spice-lekstokken en -sjiekletten. Was ik de enige die dat doorhad? JA. Sinds die dag idoliseer ik niemand meer. Dat zal ook nooit meer gebeuren, want de Spice Girls waren het beste wat deze wereld overkwam. En The Kelly Family eigenlijk ook wel. Daar zat ik dan schoon met deze blogtip, dus besloot ik het anders aan te pakken. Ge zult dat wel nog merken, ik durf dat al nekeer. Ik heb verschillende mensen gevraagd waarom ze hun job doen.

Maartje Luif: “Het komt ongeveer hier op neer: ik ben een wandelende cocktail van angst en streven naar autonomie, van creativiteit en behoudendheid, en van controledrift en vrijheidsdrang. Stop dat allemaal in een koker van een meter vierenzeventig, laat het veertig jaar borrelen en je krijgt onvermijdelijk iemand met mijn beroep: het onzekere bestaan als freelancer, waarin je de vrijheid hebt om onder een lindeboom in Frankrijk de verhalen in je hoofd om te zetten naar keiharde pecunia, maar waarin je ook voortdurend wordt gegijzeld door een dalende prijs dankzij het overaanbod op de schrijfmarkt. Met mijn gestel ben je gedoemd als schrijver, journalist, hoofdredacteur en online schrijfcoach door het leven te gaan.”

Sharon Van Daele: “De voornaamste reden dat ik leerkracht ben geworden is omdat ik geloof dat een goede leerkracht ervoor kan zorgen dat jongeren zich ontplooien tot de beste persoon die ze kunnen zijn. Ik wil een verschil maken in het leven van mijn leerlingen. Naast de leerstof probeer ik mijn leerlingen bepaalde waarden, normen en algemene levenslessen mee te geven, omdat ik geloof dat dit de dingen zijn die ze het langste zullen onthouden. Ik geloof dat als ik voor één leerling een verschil kan maken, dat ik dan iets bereikt heb.”

Isaak Dieleman:  “Mijn job komt voort uit passie voor KLJ. Die jeugdbeweging heeft me heel wat kansen geboden om mezelf te ontwikkelen, en vanuit mijn job wil ik stimulansen geven om dat als beweging te blijven doen voor al onze leden en bestuursleden. Als voorzitter heb ik de kans om onze beweging inhoudelijk zeer sterk te leren kennen en vanuit die kennis samen met de vrijwilligers mee richting te geven aan het beleid. Beleid maken boeit me mateloos. Als vrijwilliger voelde ik me soms te weinig betrokken in het beleid, en net daar wil ik vanuit m’n job meer op inzetten: het democratisch proces in onze beweging nog versterken zodat we als beweging letterlijk aansluiten bij de visie, de dromen van onze bestuursleden en vrijwilligers.”

Er zijn ontelbaar veel jobs waar ik een diep respect voor heb. Mensen die in ploegen werken, weekends en feestdagen. De zorggevenden en zorgdragenden, diegene die ons veilig houden of door weer en wind gaan voor ons gemak. De vrouwen en heren die onze kinderen vanalles leren, van rekenen tot spelen. De bakker, de beenhouwer, de boer, de kok en ga zo maar door … Vaak vertrekken ze van een passie voor hun vak en dat is volgens mij enorm sterk. Het is het soort werk waar ik al eens bij stilsta en waar ik over zeg tegen het lief: “Ge moet het toch maar doen hé.” of “Zienekeer hoe schoon dat die dat doet, ik wou dat ik dat ook kon zeg.”. Het zijn ook het soort jobs waar onze regering van denkt: “Hallokes? Dat kan wel met minder geld ook zeker?” en dat frustreert mij zo. Ik vind dat toch zo verdomd spijtig. En zij? Zij gaan door, en terwijl denk ik: “Blijf dat doen, want ge doet dat toch zo goed.”. Bedankt, jullie allemaal.

Dit is een post uit #projectblogboek waarvoor we de inspiratie haalden uit Kelly haar Blogboek