#projectblogboek – Tip 3

“Uw blog, uw regels”, iets in dat genre staat ook in het blogboek. Bij deze. Avondmaal vind ik veel leuker dan ontbijt. Dat is ook interessanter om te fotograferen dan vijf dagen een tas koffie. Ontbijten doe ik niet. Ja, ik weet het. Het is ongezond. Rationeel weet ik dat, maar ‘s ochtends is er geen rationaliseren bij mij. Er is dan enkel een kwade wereld. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om te eten. Mezelf ervan overtuigen dat ik deze dag aankan is al moeilijk genoeg.

Foto’s van wat wij ‘s avonds eten dus. Drie keer: “Damn, ik heb geen foto getrokken en het is al op.”. Twee keer: “Oops, die foto is wazig” wegens te ongeduldig en honger. In totaal toch vijf keer wel een foto getrokken. De rolverdeling gaat als volgt in dit gezin: het lief kookt terwijl ik de oren van zijn kop tater of terwijl we samen meezingen met Knuffelrock. Daarna eten we alles op en wentel ik mezelf in geluk, want lekker eten en er niets voor moeten doen maakt mij intens gelukkig.

 

Op koude avonden kan ik daar echt van genieten, zo van dat warm comfortfood. Een omelet met kleur in is altijd geslaagd bij mij. Het lief weet dat. Dit is een omelet met aardappelen, zoete paprika, kaas en peterselie. Zo simpel (naar het schijnt) en zo lekker. Ik kan daar van blijven eten. Even voor de duidellijkheid: verwacht hier geen tips of tricks. Ik ben al blij dat ik kan onthouden wat erin zit. Verder maakt eten mij enorm gelukkig, tegen foto vijf zult ge dat wel doorhebben.

 

Wat je ziet is: “Een grote kippita zonder groenten met veel mayonaise en een bak frieten met mayonaise.”. Het lief verbaast er zich altijd over dat ik dat binnenspeel, dus jullie waarschijnlijk ook. Het is sterker dan mezelf, soms moet ik de bouwvakker die in mij leeft bevredigen. “Hoe vettiger, hoe prettiger” durft al eens te kloppen in mijn leven. Eén dag per week (meestal als het voetbal is) doen we hier van ‘junkfoodavond’. Ik hou van junkfoodavond.

 

Jaarlijks zijn er de Augustijnfeesten in Kluizen en dat is daar enorm plezant. Wij zijn daar gaan helpen en om ons te bedanken deden die lieve mensen een kaas- en wijnavond. Wat je ziet is brood, boter, witte wijn (sowhat?), een mandarijn en eenmiljoenmiljard van de lekkerste kazen. Dat brood. Daar hebt ge geen idee van, zo lekker en zoveel soorten. Die wijn? Mor mannekes. Zo’n wijn is fijn (let op mijn gerijm!). Eten maakt mij zo gelukkig, forever. Wijn eigenlijk ook wel.

.

Risotto. Mag ik even een moment vragen om te appreciëren hoe geweldig dit is? Het is rijst opgekookt met bouillon (denk ik), wat fijngesneden ui, blokjes kip en gemalen kaas. De kaas die in de Colruyt van Maldegem rechts boven ligt aan de linkerkant, geweetwel. Als ge wilt, dan smijt ge daar andere dingen in en laat ge dat vlees gewoon vallen. Vegetarisch, quoi? Wekelijks komt dat hier op tafel en daar word ik vrolijk van. Een tip: voor je dat serveert moet je onderaan op het bord kloppen. Ik weet niet waarom, maar het lief zegt dat dat moet, dus het is zo.

   .

Hier zat ik al aan het dessert voor ik dacht: “Ow! Een foto!”. Logisch, want dit was tijdens het etentje waar zijn ouders voor de eerste keer bij mijn ouders zijn langsgekomen. Het verliep goed. Het eten? Mama’s, wat doen jullie dat toch goed! Garnaalkroketjes van de Jerre, tomatensoep met balletjes, frietjes (verse natuurlijk) met mosselen of biefstuk, ‘kies maar wat ge wilt’, en voor het dessert had de schoonmama tiramisu, chocomousse en panna cotta meegebracht. Een avond die afgesloten wordt met chocolade-gemaakte-dingen. Soms is het leven ontroerend schoon.

.

.

#Projectblogboek, ge moet dat nu ondertussen wel al kennen. Moest het niet zo zijn verwijs u graag door naar deze pagina en Kelly haar Blogboek.