Geweldig & Gênant 4

 

 

Zo dingen oplijsten, een mens leert daar toch iets van. Blijkbaar is er altijd wel iets te beleven bij ons in de Colruyt, wij zijn rap gelukkig. Verder vergat ik deze week geen woorden. Great success! Er zijn wel twee momenten geweest waar ik het lief verwarde met andere mensen. Bekijk het positief, deze ochtend wist ik nog steeds hoe het lief heet. Dat is ook al iets waard.

 

 

Geweldig

• Zijn ouders die kwamen eten bij mijn ouders. Iedereen praatte met iedereen en lachtte. Liefde. Overal en zoveel. En trots dat we zijn. Goed gedaan, mama’s en papa’s, *vuistje*!
• Alle reacties die ik op verschillende manieren kreeg na mijn post van zaterdag. Ow zekers. Onverwacht en oh zo fijn.
• Baby MC die flink luistert en goedkeurend lacht terwijl ik hem vertel over de Spice Girls (cultuur, I’ve got this). Diezelfde Baby MC die even later in slaap valt op mijn schouders.
• Een warm bad vol schuim terwijl je de regen hoort tikken tegen het raam. Veel meer moet dat soms niet zijn.
• Op blitzbezoek gaan bij onze Pieter en praten over alles en niets. Onderuit hangend in de zetel beseffen dat je daar altijd een beetje thuis zal zijn.

Gênant

• Met mij naar de Colruyt gaan is vooral toekijken hoe ik om de 10 meter iets in de kar smijt want: “Lekkerlekkkerlekker!”. Soms ben ik afgeleid door eten, omdat ik hou van eten. Eten is de beste uitvinding, ooit. Het lief raakt niet afgeleid, nooit en jamais. We staan in de frigo en ik sta kwijlend bij de kaasblokjes, ik gooi ze in de kar en zoek mijn volgende buit. Plots hoor ik: “MIJN KAR!”. Ik kijk op en dan blijkt dat ik een andere mevrouw haar winkelwagen vol aan het laden ben. Het lief, die staat op tien meter afstand toe te kijken en mij uit te lachen. Er was eten en ik was bezig. Meer moet daar niet over verteld worden. Dit overkomt de beste.
• Weer in de Colruyt, deze keer bij de shampoo. Het lief wil shampoo X nemen en ik wil dat hij Head&Shoulders neemt. Wanneer ik één keer per week mijn haar was met H&S blinkt het meer. Het lief argumenteert want: “Zie welke stoere vent op de fles staat die ik wil. Wil jij geen zo’n schone vent?”. “Neen, ik wil blinkend haar, pakt die H&S, schat”. “Maar kijk, ZO EEN SCHONE VENT!”. Hij houdt de shampoo omhoog alsof het Simba is in de Lion King. Wij leven voor dit soort onnozeligheden, dus ik hou vol: “Gast! Pak nu toch die fles H&S”. Plots merken we de starende verkoopster op die rechts van ons staat en we leggen al giechelend de H&S (toldyouso) in onze kar. Dagdag, hallo Colruyt mevrouw. Het is oké hoor, we moeten daar geen pillen voor pakken. ‘t Is de schuld van onze ouders. Echt. 
• Het is voetbal op tv en ik beslis rap een sigaret te gaan roken. Ik draag zo’n losse thuis-rondlopen-broek en hoodie. Dapper als ik ben (of lui) beslis ik om zo buiten te gaan. Het is toch donker. Terwijl ik rook laat ik een scheetje, een seconde later zeg ik pardon en tijdens die twee seconden komt de nieuwe buurvrouw van achter de hoek. De blik in haar ogen is één van puur walgen en ik kan wel door de grond zakken. Zeg, buurvrouw? Serieus? Het is een scheetje en je hebt toch ook “Pardon” gehoord? Moet je daarom zo boos kijken? Het is de natuur enal. En kom niet zo stil van achter de hoek. Het is evenveel uw schuld als de mijne.
• Al pratend richting de auto wandelen na een voetbalmatch. Opmerken dat het lief wel heel rap loopt en hem tegenhouden: “Zeg! Schat…”. Zien hoe een vreemde man mij aankijkt en een bulderlach horen van het lief, achter mij. Zien hoe beide mannen een blik uitwisselen die zegt dat vrouwen soms hopeloos zijn. Eerlijk? Ik begrijp ook niet hoe het kan. Hij had niet eens gelijkaardige kleren aan en was grijs. Er liepen gewoon veel mannen en ik was verward? Soms verbaas ik mezelf. Dit was zo’n moment. 
• En dan deze: jeugdpuistjes. Dertig jaar word ik en die mofo’s zijn er nog altijd. Af en toe, BAM, in het midden van mijn gezicht: VERRASSING! Heeft iemand een idee wanneer dat stopt? Op mijn 40? Op mijn 50? In de menopauze? Bij aankoop van een loopkar? Laat maar weten, want 30 jaar is duidelijk niet oud genoeg.