Week drie al. Dat gaat nogal vooruit zeg! Een terugkerend iets is mijn talent om een doorsnee woord tijdelijk te vergeten. Vorige week was het een woord van twee lettergrepen, deze week waren het drie lettergrepen. Kunnen we dat allemaal aanzien als een positieve evolutie? Merci.
Geweldig
- Briefjes verstoppen voor het lief. Overal en altijd en veel.
- “Wat is de makkelijkst te vinden groep uit de 90’s? … THE GOOGLE DOLLS!!” Hebdem? Bhahaha. 3FM, kapotlachen.
- Een foto krijgen van iemand die in Boedapest zit, in het Bookcafe, met erbij: “Bedankt voor de tip”. Howla maat. Dat het wordt gelezen is één ding. Dat het wordt opgevolgd is een heel andere zaak. Daar bel ik voor naar het lief: “Oh my god! Dees geloof je niet …”.
- #projectblogboek
- Na de voetbal ‘rap even’ langsgaan bij mijn ouders. Er langer blijven plakken dan voorzien en dan ons mama met haar eeuwig-voederen-complex (hoera daarvoor): “Genoeg? Sinds wanneer is hier niet genoeg eten? Kom, zet junder mor nere en eet mee”.
Gênant
- Aan de kassa staan om af te rekenen en dan horen van de verkoper dat die avocado moet gewogen worden, want hij kan dat zo niet scannen. Het lief zegt “Geen probleem”, en gaat die snel wegen. Plots schiet de kassier in zesde versnelling *piep*piep*piep*piep* en daar sta ik dan. Te wachten op mijne man met zijn avocado. In de rij beginnen ze te zuchten, tien seconden duren tien minuten en ik beging me af te vragen of het lief onderweg misschien gewond onder een stapel conservenblikken ligt. En ik sta daar, te doen alsof ik de kwade blikken niet voel. Tumdudum. “De hoogste tijd, de laatste ronde, nog tien seconden, nu nog maar een paar en dan, …”.
- Feyenoord – Standard op de tv. Ik lach Feyenoord uit omdat ze een own goal maken. Het lief zegt dat dat helemaal zo niet is. “Haha! Deze keer niet zu makker, ik heb het goed gezien, het was een own goal.” en dan zegt het lief zo droog als maar kan: “Die zwarte zijn Standard hé, schat”. Moh zeg nu zelf. Hoe kon ik dat nu weten? Rood/wit is Standard. Ze speelden uit, zeg je? Ja. Ja. Dat is waar, Maar die ploegen veranderen ook allemaal elk seizoen van uit-kleuren. STOP DAAR EENS MEE. Dankuwel.
- Bij een maat thuis zitten en meebabbelen, ook al is het een ‘mannen onderwerp’. Dan doodleuk zeggen: “Ik word zelfs gebeld voor euhm dinges, werkschapsmangerief”. Gereedschap. Nog een keer Romina: ge-reed-schap. Goed. Onthouden.
- Mijn hormonen. Al jaren maken ze deel uit van mij en ik kan ze nog steeds niet beheersen. Catfish. Een fotoreeks op ‘t internet, Goed volk. Een smsje. Een gesprek met het lief. Mijn zussen. Allemaal dingen waar ik mee gebleit heb, en ik laat er nog weg. Alle chocolade kan geleverd worden via het lief. Wees welkom.
Een avocado wegen? Huh? Welke winkel was me dat in ‘s hemelsnaam, da’s toch per stuk?
Werkmansgerief, haha, oftewel “alaam”. 😉
Yep. Dat was nog het toppunt! Op weg naar de auto zegt het lief: “Die van aan de groenten zei dat dat per stukprijs is”, en iets van de kassier die het waarschijnlijk niet wou opzoeken.
Alaam, jaaaaa! 😀