#projectblogboek – Tip 1

 

Sinds ik als kind heb gevoetbald bij topclub WS Ladies Oudenburg ben ik gebeten door het voetbal. Het lief en ik hebben een abonnement bij Club Brugge en deze post gaat over de laatste keer dat we daar zaten. Gisteren, tijdens de match Club Brugge – Standard. Wij zitten in het vak noord en samen met ons zitten daar andere mensen, veel mensen. In alle kleuren en geuren, van alle leeftijden. Dat heeft iets, zo allemaal samen achter één ploeg staan.

De match begon en al vlug bleek dat er bij Standard aspirant beenhouwers zitten. Het stak niet op een foutje meer of minder en de sfeer werd wat grimmiger. Wij zien dat niet graag als supporters, dat je onze ploeg afstampt. Ge snapt dat wel. Ergens in de tweede helft maakte iemand van Standard fout nummer duusd en ‘de potjes kookten over’ (merci mijnheer Vandenbempt voor de passende beschrijving). De arbiter zag dat en zwaaide met kaarten. Precies Pokémon: “Gotta catch em all!”. De persoon die de fout maakte was Afro-Amerikaans en plots ging het even in onze tribune van “OE-OE-OE” (apengeluid). Mijn maag keert daar van, van zo’n dommigheden, en niet bij mij alleen blijkbaar. Het was net begonnen of zo ongeveer 80% van de tribune begon van: “DOE DAT NIET!”, “STOPT DAARMEE”, “GODVERDOMME ZWIJGT!”, etc etc. In minder dan vijf seconden was het gedaan met de “OE-OE-OE” en ik was daar enorm blij mee.

Vroeger werd dat genegeerd. Iets van: ‘Elke groep heeft zijn dwazen nodig’ en ‘dat haalt toch niets uit’. Nu niet meer, nu wordt er teruggeropen, duizend keer luider en sterker dan wat voor geluid ze ook produceren. De laatste keer dat ik op de voetbal was, was gisteren. Ik ben er zeker van dat het meteen ook één van de laatste keren was dat de idioten van onze tribune zo’n uitlatingen deden. Applausje voor onszelf, de bende die terugroept met een luide stem.

 

Hier vind je meer info over #projectblogboek