Geweldig & Gênant 2

 

Een nieuwe week, dus nieuwe momenten. Deze week staat er een situatie van ‘misbegrijpen’ in. Het is iets wat ik al gans mijn leven heb. Iemand zegt iets en ik versta iets wat erop rijmt en snap er de ballen van of erger nog, ik geef er mijn eigen logica aan. Mijn lief kent mij al veel te goed en ziet het onmiddelijk wanneer zoiets gebeurt. Hij vraagt dan wat ik verstaan had, ik zeg het hem en dan lachen we samen met mijn dommigheid. Deze uitleg moest even, kwestie dat je kan volgen, zeg maar.

 

Geweldig

• Inkopen gaan doen bij de lokale supermarkt, pannenkoeken kopen en er om 17u17 van eten in de auto op weg naar huis. Geen mama die zegt dat we binnen het uur gaan eten, niets van dat alles. Volwassen zijn is pannenkoeken eten waar en wanneer je wil.
• Mijn Amazon boeken die geleverd worden. Driewerf hoera!
• Het bezoekersaantal op deze blog zien. De hartverwarmende comments lezen. Te horen krijgen hoe leuk mensen dit vinden. Er zijn te weinig woorden om uit te drukken hoe blij zoiets mij maakt, maar het lief heeft wel mijn dansje gezien.
• De neefjes van het lief in een botsauto. Ze zijn nog klein, dus het lief en mijn schoonbroer nemen elk eentje bij hun. Je ziet ze glunderen, alle vier, jongens die jongens zijn en dat met een grijns op hun gezicht.
• Op een babyborrel zitten met vrienden in een zonneschijn die de nazomer typeert. Samen praten, lachen en gewoon vrienden zijn. Meer moet dat niet zijn.

Gênant

• We staan in de tribune van Club Brugge en Timmy Simons scoort. Timmy is god in Brugge dus zingt iedereen: “Let’s just dance, Timmy Simons” (op de tonen van ‘Sex met die blonde’). Ik zing dat mee, want ik ben een goede supporter. Wel raar dat ze dat zingen. Misschien deed mijnheer Simons ooit een dansje? Geen idee, dus even het lief vragen. Die legt zich meteen dubbel van het lachen want ze zingen: “There’s only one Timmy Simons”. Ja. Jaja, logisch eigenlijk. Al vond ik mijn zinnetje en reden ook goed gevonden. Wat weten die daar nu van? Pfuh.
• Een kledingwinkel binnen gaan, passen en afrekenen. Tijdens het afrekenen gooit de verkoopster de kledij op een hoopje en ze draait zich om een zak te nemen. De verleiding is te groot, en er is betaald, dus begin ik de kledij deftig te plooien. Ze draait terug en ziet drie perfect geplooide truitjes liggen. Even is er verwarring in haar ogen en dan het besef dat ik dat deed. Ik glimlach lief. Haar blik is een mix van bewondering, frustratie en haat. If looks could kill … Serieus? Leer eens plooien, het is uw vak. 
• Het lief gaat snel in de winkel een flesje water halen terwijl ik buiten blijf staan. Daar staat een wildvreemde vrouw. Ik kijk wat rond en dat is haar signaal. “Het is nogal een wind hé, amaaai” – “Ja, enorm” – “En mijn haar zeg, alle kanten staat het op” – “Tgoh ja, wind hé” – “Ik zie het, dat van u staat ook alle kanten op”. Ten eerste: het staat NIET alle kanten op en ten tweede: ik ga het zeggen aan mijn mama. Laat me gerust.
• De dochter van mijn vriendin wordt vandaag opgehaald door ‘Nomina’ (ik dus). En hoera, want: vrijdag! School gedaan. Zij vliegt in mijn armen en fier stappen we naar buiten richting mama. “Waar is haar boekentas?” – “Euuhm… Haja”. Kijk, het belangrijkste had ik mee, dus mijn prioriteiten liggen goed. Einde verhaal.
• Het laatste verhaaltje is er één van de warme liefde in ons ouderlijk huis. Dit gesprek vond plaats nadat ik mijn nieuw gescoorde pull bestoefte:
  Ik: ‘KIJK ZUS! Ik heb een pulletje gekocht uit de kinderafdeling”
  Zus: “Amaai! Hoe vet zijn kinderen tegenwoordig niet!?”
  Het lief: “‘t Is misschien een kleedje.”
  Iedereen: “BWAAHAHAHAHA”
  Van uw familie moet ge ‘t hebben hé.